احمدی‌نژاد عازم نیویورک یا مجمع عمومی!

فرارو- محمود احمدی نژاد امروز برای هشتمین سال پیاپی عازم نیویورک شده تا در مجمع عمومی سازمان ملل به ایراد سخنرانی بپردازد. دستاوردهای هفت سفر قبلی احمدی نژاد به سازمان ملل چه بوده است؟

دکتر مهدی مطهرنیا استاد دانشگاه و کارشناس مسائل بین المللی در گفتگو با فرارو گفت: «در باب سفرهای آقای احمدی نژاد به نیویورک بنده بر این باور هستم که اساسا نامگذاری سفر رئیس جمهور ایران به نیویورک به جای مجمع عمومی سازمان ملل متحد و کاربرد دانش واژه نیویورک به جای سازمان ملل خود دارای بار معنایی ویژه ای است که باید به آن توجه کرد.»

وی ادامه داد: «آیا این سفرها به واقع به نیویورک انجام می شود تا جمهوری اسلامی ایران در نیویورک مواضع ضد آمریکایی خود را بیان کند و از جنبه سلبی به وقایع جهان بنگرد؛ یا سفر رئیس جمهور ایران به صحن مجمع عمومی سازمان ملل جهت برگزاری نشست جداگانه ای بوده تا فرصتی گرانبها برای عرضه رویکرد ایجابی و مواضع روشن اسلامی ملت ایران در جغرافیای ایرانیت آنها فراهم آید.»

وی افزود: «به بیان دیگر بنده بر این باورم که سخن گفتن در مجمع عمومی سازمان ملل متحد مناسب و متناسب با جایگاه ایران و تمدن ایرانی و اسلامی حاصل از پذیرش اسلام توسط ایرانیان با هزینه هایی که ملت ایران برای گسترش اسلام در لایه های گوناگون حیات اجتماعی، ملی و مدنی و همچنین منطقه ای و بین المللی پرداخته اند؛ فرصت بسیار شایسته ای است که ایران مواضع شفاف خود را با گفتمانی ایجابی و مثبت و نه گفتمانی سلبی و منفی به بیان بنشیند.»

این استاد دانشگاه اظهار کرد: «اساسا رویکرد سیاست تهاجمی به معنای هجمه بُردن به رقیب نیست؛ بلکه بهره بردن از توانایی ها و امکانات موجود در جهت رسیدن به منافع ملی است.»

وی ادامه داد: «اگر هجمه بردن به رقبا و در واقع معاندین، زمینه ساز ایجاد دستیابی به فواید مثبت برای کشور نباشد؛ بی تردید باید بگوییم که انجام آن افعال و تکرار بر انجام آن افعال و اعمال و همچنین بیان آن سخنان، فاقد وجاهت عقلانی و خرد سیاسی خواهد بود.»

وی افزود: «لذا هم اکنون این ارزیابی وجود دارد که در هفت سال گذشته سخنرانی های آقای احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ارتباط با مدیریت جهان، بر هم زدن نظم سلطه در نظام بین املل و همچنین ایجاد فضای گفتمانی ضد ایالات متحده آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل چه نتایجی برای جمهوری اسلامی ایران و گسترش اسلام و توانایی های ایران در منطقه خاورمیانه و نظام بین الملل داشته است.»

وی خاطرنشان کرد: «بررسی این موضوع یک پژوهش عمیق و همه جانبه طلب می کند، ولی علم اجمالی نشان می دهد که کاربرد ادبیات تهاجمی بدون در نظر داشتن منافع ملی و مصالح دینی در قالب گفتمان تشدید کننده لبه های اصطکاک، نتوانسته است موجب رشد و گسترش رویکرد اسلام گرایی با مدل تهران در خاورمیانه شود.»

وی ادامه داد: «آنچه که در مصر روی داده و در تونس شاهد هستیم و در یمن یا بحرین مشاهده می کنیم تا حدود زیادی می توانیم بگوییم تحت تاثیر اسلام خواهی در منطقه خاورمیانه است تا اسلام گرایی.»

وی تصریح کرد: «لذا بر این باورم که ایران باید رویکرد اسلامگرای خود را به طور شفاف و با مواضع مثبت و گفتمانی ایجابی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد دنبال نماید تا بتواند زمینه های گرایش فطرت های پاک را به سمت و سوی شعارهای بنیادین و گفتمان مثبت موجود افزایش بخشد.»

مطهرنیا گفت: «در کنار این مسئله باید به رفتارها و کنش های سیاسی در این زمینه توجه کنیم که اگر ما در مجمع عمومی سازمان ملل متحد مدعی شویم که توانایی مدیریت جهان را دارا هستیم و برای مدیریت جهان می خواهیم نقشه راه معینی را بر اساس گفتمان خود ترسیم کنیم؛ ضرورت پیدا می کند تا بتوانیم بر اساس آن گفتمان، به بهترین نحو نیازهای معنوی و مادی ملت موجود در جغرافیای ایران و در واقع شهروندان ایرانی خارج از جغرافیای ایران را پاسخگو باشیم.»

وی ادامه داد: «اگر به بیان این نکات بنشینیم و این گفتمان را حتی از جنبه منفی به جنبه ایجابی و مثبت گرایش دهیم، ولی فاصله ی میان آنچه بیان می کنیم و آنچه که دیده می شود افزایش پیدا کند؛ بی تردید در ارتباط با این سخن امام جعفر صادق (ع) دارای یک چالش جدی می شود که فرمودند: "ما را بیش از آنکه با سخن خود گسترش دهید با عمل خود گسترش دهید."»

وی افزود: «لذا در این چارچوب اگر به نقد جامعه بین المللی به درستی اقدام کنیم باید با صحت و سقم بسیار بالاتر از سخن خود در عمل بتوانیم جغرافیای تحت مدیریت خود را که دارای ضمانت اجرای تنظیم شده و تدوین شده در قانون اساسی کشور است به خوبی به سامان برسانیم تا ایران برای جهان الگویی از مدیریت جهانی باشد.»

این کارشناس مسائل بین المللی اظهار کرد: «از سوی دیگر مواضع بین المللی ایران در ارتباط با موضوعات متفاوت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد مورد عنایت است.»

وی ادامه داد: «طرح مواضع روشن ایران بر اساس گفتمان مثبت در ارتباط با بحران های بزرگ بین المللی به ویژه بحران هایی که در ایران و در اطراف ایران وجود دارد از جمله، پرونده هسته ای، بحران سوریه، بحران افغانستان، بحران عراق و بحران تراکم نیروهای نظامی در خلیج فارس می تواند از جنبه های متفاوت بررسی و از مجمع عمومی به عنوان فرصتی در جهت ارائه دکترین های شفاف سیاسی، امنیتی و نظامی بهره برد.»

مطهرنیا گفت: «آنچه در سال های اخیر مشاهده شده است بروز احساسات سیاسی و آشکار شدن نوعی تحرک تبلیغاتی و رسانه ای و سپس تبدیل آنها برای ایجاد پتانسیلی در راستای سوءاستفاده ایالات متحد آمریکا برای مدیریت اعمال فشار بیشتر بر جمهوری اسلامی ایران بوده است.»

وی ادامه داد: «به بیان دیگر ممکن است بپذیریم سخنان و گفتمان انقلابی در سخنرانی های موجود به عنوان یکی از نقاط مثبت از منظر سیاست تهاجمی با تعریفی که دولت از آن دارد مشخص و معین می شود؛ ولی نتایج و خروجی های آنها در چارچوب تحرکات رسانه ای معنادار و خارج از تحرکات رسانه ای باعث بهره برداری سوء در جهت اجماع بین المللی علیه ایران در چارچوب قدرت هوشمند آمریکایی توسط دولت ایالات متحده بوده است.»