به پاس همه تلاشهای دولت امید

سالها پیش وقتی نهال انقلاب جوان تر از آن بود که بتواند در مقابل طوفانها مقاومت کند در چنین روزهایی، کشور دستخوش طوفان ترور مسئولین و شخصیتهای مهمش می شد و هر روز مخاطره تازه ای ریشه نو رسته این نهال را در معرض هجوم قرار می داد. مردان این سرزمین، اما مردانه ایستادند و تاب آوردند. تاب آوردنی که سهل و آسان به دست نیامد. این نهال نورسته تبدیل به درختی تناور شد، اما با آبیاری توسط خون های جوانان رشید این دیار ... یکی یکی شقایق ها به خاک افتادند تا ایران، ایران بماند. و هنوز شیرینی انقلاب در کام مردم بود که طوفان هشت سال جنگ اندک آرامش ایران را هم به تاراج برد و دوباره سختی و سختی و سختی... و امروز که به آنچه گذشت می نگریم در پس همه موفقیتهایی که ایران را به اینجا رسانده دشواری و سختی و خونهای ریخته شده بسیار است که باید قدر دانسته شود.هزاران جوان با همه آرزوهایشان به خون خود غلطیدند تا وجبی از خاک وطن به تاراج نرود و امروز ما میراث دار همه آن سبقه گرانبهاییم... این هفته که به نام دولت نامگذاری شده بود صرفا قرار نیست با نصب بنر بر سر در ادارات و پخش گل و شیرینی و غبار روبی مزار شهدای دولت تمام شود. این روزها برای تذکر است. برای یادمان. برای یادبود. برای آنکه یادمان بیاورد اگر به دولتی اعتماد کردیم و سر رشته امور کشورمان را به او سپردیم مردانه پای اعتماد و انتخابمان بایستیم و هر سختی و مشکلی که رخ داد بلافاصله انگشت اتهام را به سوی منتخبانمان نشانه نگیریم و یادمان نرود که در طول تاریخ همه دولتها پر از نقاط قوت و ضعف بوده اند و این یکی هم استثنا نیست. و یادمان نرود که ما به مجموعه برنامه ها و اندیشه ها رای داده ایم و قرار نیست یک دولت ظرف مدت سه سال، گلستانی بی نقص تحویلمان دهد و هیچ عیب و ایرادی نداشته باشد. طی مدت سپری شده از کابینه تدبیر و امید همانطور که از نامش پیداست قرار بود تلخ کامی ها و بی تدبیری ها درمان شود و روزنه هایی به سوی روشنایی گشوده شود. بی انصافی است اگر این همه اتفاق خوب و این همه دستاورد مثبت را نبینیم و از کاه کوه بسازیم. بی انصافی است اگر پیشرفت های چشمگیر رخ داده در سیاست خارجی ایران و رفع تحریم هایی که کمر وطن را خم کرده بود ندیده بگیریم و با رسانه ای کردن فیش های حقوقی چند مدیر معدود، که همه شان قبل از این دولت، هم مدیر بوده و هم همین حقوق ها را دریافت کرده اند بخواهیم با کارشکنی دولت را خسته و نا امید کنیم.
گام های بلندی که دولت روحانی در مسیر توسعه ملی و وسعت بخشیدن به نگاه دنیا نسبت به ایران برداشته حتی برای کسانی که شاید به این دولت رای نداده باشند هم قابل انکار نیست. دولتی که مجموعه ای خسته و پر ایراد را تحویل گرفته و شبانه روز کوشید تا اقلا زخم ها را مرهم نهد، هم شایسته ستایش است و هم سزوار تمجید. ایرادهایش را هم البته می گوییم . اما نه به زبان طعنه و نکوهش، گویا که هیچ دولتی هیچ ایرادی نداشته و فقط این دولت که از امید وروشنایی سخن گفته، سرچشمه همه نواقص تاریخ ایران است. اگر ایراد می گیریم، اگر نقصی می بینیم، دوستانه و همدلانه با راهکارهایی که به نظرمان می رسد حتی کوچک و پیش پا افتاده، بهتر از آن است که زبان به طعنه و مسخره و استهزا بگشاییم و با سوژه طنز و کاریکاتورهای فضای مجازی کردن دولتمردانمان خودمان را عقل کل و مبرا از نقص نشان بدهیم.
ایرانی اگر ایرانی باشد به خوار کردن و تحقیر و استهزا مدیرانش و به زیر سوال بردن مطلق دولتی که با رای اکثریت مردم روی پاست راضی نمی شود. ایرانی اگر ایرانی باشد می کوشد حامی کشورش باشد و اگر هیچ ندارد حداقل انصاف و شرف را قربانی بازیهای بیماردلانی که همیشه با همه چیز مخالفند نکند.
یادمان نرود که صنعت و علم و اقتصاد و امور خارجه و ... در طول تاریخ پر از نقاط قوت و ضعف بوده و خاص دولت روحانی نیست. یادمان نرود که چه مملکتی را با چه اقتصاد و چه شرایطی تحویل این مرد و کابینه اش دادیم و حالا بعد از قریب چهار سال چه کرده است؟ سیاه نمایی و چه کرده و چه نکرده هیچ دردی از سرزمین ما درمان نمی کند..اعتماد که کردیم باید تا آخر خط پای اعتمادمان بایستیم و یادمان نرود که برای آنکه ایران گوهری تابان شود خون دل ها خورده ایم.... آنها که زخمهای جبران ناپذیر به پیکر ایرانمان زدند امتحان خود را پس دادند و ساده لوحند اگر می پندارند ما دوباره عنان به دست بی کفایتشان می سپاریم.
پس اینان را که با همه سختی ها و کمبود ها در تلاشند تا گامی برای آبادی وطن بردارند تنها نگذاریم و با طعنه ها و کنایه ها خسته نکنیم.
در کنار دولتمردانمان باشیم نه روبه رویشان... بازو به بازوی مدیران سخت کوش بسپاریم و بگذاریم درخت پر شکوه ایران میوه های رسیده اش را به دنیا تقدیم کند و در جهان بلند آوازه شود.