جنگ قهرمانی میان قرمز پوشان پرطرفدار

پرسپولیس اقتصادی برانکو ایوانکوویچ سه امتیاز ارزشمند دیگر مقابل تیم خوب پدیده در مشهد کسب کرد. شاگردان رضا مهاجری در شرایطی مقابل پرسپولیس قرار گرفتند که به دلیل تساوی مقابل تراکتورسازی از روحیه و انگیزه بالایی برخوردار بودند. در فوتبال مدرن عملکرد خط هافبک و مهاجمان کناری ارتباط مستقیمی با خط دفاع دارد. تیمی که فوتبال را روی زمین و بر اساس مالکیت توپ و بازیسازی از خط دفاع بازی میکند نیازمند مدافعان میانی بازیساز و دو مدافع کناری ،سرعتی و به اصطلاح رونده است. در این میان با جلو آمدن مدافع میانی فاصله بین خط دفاع و هافبک کمتر شده و تیم بازی روبه جلوی خود را آغاز میکند. در واقع این مدافعان میانی هستند که تیم را به جلو هدایت کرده و یا در همان زمین خودی نگه می دارند. حال با توجه به این شرایط اصلی ترین مشکل پرسپولیس در خط دفاعی است. بازیکنان خط دفاع تیم برانکو با وجود آمار فوق العاده ای که از خود برجای گذاشتند سبک بازی تیم را عوض کرده اند. عدم بازیسازی و سرعت مناسب در خط دفاع بزرگ ترین مشکل قرمز پوشان پایتخت در فصل جاری است. آنچه مشخص است شاگردان برانکو در این فصل آن بازی های تهاجمی و تماشاگر پسند فصل گذشته را به نمایش نمی گذارند که البته این سبک بازی با توجه به عدم قهرمانی سرخپوشان در آن فصل و انتظار هواداران از برانکو و بازیکنان این تیم در فصل جاری کاملا منطقی به نظر میرسد. به طور مثال در فصل گذشته رامین رضائیان به عنوان مدافع کناری به دلیل حضور در فاز تهاجمی کمتر در دفاع شرکت میکرد و به دلیل نیروهای زیاد پشت این بازیکن خالی بود اما در فصل جاری حسین ماهینی ایستاده تر بازی کرده و کمتر در فاز تهاجمی مشارکت میکند. این مهم در جناح چپ تیم برانکو نیز وجود دارد. حال دیگر تیم برانکو مانند بازی برگشت فصل گذشته مقابل نفت تهران اسیر ضد حملات نشده و با وجود برتری فنی سه امتیاز را به حریف تقدیم نمی کند. استفاده از بازیکنان فیزیکی که با حضور پریموف تعداد آنها بیش از قبل نیز شده است پرسپولیس را از تیمی فانتزی و سرعتی به یک تیم فیزیکی تبدیل کرده است. در این میان بازی فیزیکی و تحت فشار هم قواعد خاص خودش را دارد. همین سبک بازی عملکرد محسن مسلمان و کمال کامیابی نیا را پایین آورده است. به جرأت می‌توان گفت این سبک بازی از قدرت خط هافبک تیم برانکو کاسته است. آنچه مشخص است هافبک های پرسپولیس بر خلاف فصل گذشته در امر بازیسازی موفق نیستند. دیگر از آن بازی سرعتی و حرکات ترکیبی در خط هافبک خبری نیست. اکثر گل های تیم برانکو به استثنای بازی با سپاهان بر اساس ضربات ایستگاهی و ارسال توپ از کنارها به ثمر رسیده است. نقشه راه تیم برانکو برای گلزنی فشار دو مهاجم گوش و ارسال توپهای تیز برای مهدی طارمی و پریموف است. این تاکتیک باعث شده نقش بازیکنی مثل رامین رضائیان در چند بازی اخیر قرمز پوشان به شدت برجسته شود. در پایان باید گفت گرچه فوتبال تهاجمی و زیبای فصل گذشته تیم برانکو به استاندارد جهانی نزدیک تر بود اما برای قهرمانی در فوتبال ایران باید فوتبالی اقتصادی و فیزیکی ارائه دهید. فوتبالی که گل نخوردن به گلزنی ارجحیت دارد.

اما دیدار دو تیم استقلال و تراکتورسازی یکی از بازی های بسیار و مهم و تعیین کننده برای قهرمانی در لیگ بود. سرنوشت دو تیم بخصوص آبی پوشان پایتخت بسیار به نتیجه این بازی بستگی داشت. این مهم را میتوان در استرس دو مربی در طول بازی جستجو کرد. در این میان حساسیت بازی در نیمه اول بر روی عملکرد بازیکنان دو تیم تاثیر مستقیم گذاشته و شاهد بازی خوبی به لحاظ فنی نبودیم. اینکه تیمی بدون ایجاد موقعیت و حتی شوت در چارچوب نیمه اول برنده به رختکن میرود فقط در فوتبال ایران امکان پذیر است، بازی مستقیم بازیکنان هر دو تیم در نیمه اول و حذف کردن خط میانی در جریان بازی با وجود هافبک هایی چون مهدی کیانی و محمد نوری در تراکتورسازی و امید ابراهیمی و بختیار رحمانی در استقلال بسیار عجیب است. دو تیم طوری به بازی مستقیم روی آورده بودند که انگاری در شرایط نا مناسب جوی و در یک زمین گل آلود به مصاف هم می‌روند!! بازی فیزیکی و تحت فشار در کنار خط های زیاد، چشم انداز کلی بازی در نیمه اول است. قرمز پوشان شهر تبریز با حضور فرزاد حاتمی در خط حمله به دنبال استفاده از توپ های سوم در پشت مدافعان استقلال بودند. اما نکته جالب عدم توانایی مدافعان بلند قامت استقلال در مهار این بازیکن است. به جرأت می توان گفت تمام ضربات سر اول توسط این مهاجم زده شد!! در این میان کادرفنی استقلال هیچ فکری برای مهار این مهاجم نکرد. با شروع نیمه دوم شرایط کمی تغییر پیدا کرد که بزرگترین دلیل آن تغییر تاکتیک تراکتورسازی برای جبران گل خورده بود. پرس از جلو، باز کردن بازی و بردن توپ به کنارها برای استفاده از توپ های ارسالی، شرکت مدافعان کناری بخصوص ایرانپوریان د ر فاز حمله در کنار بازی سرعتی و روی زمین باعث شد تراکتورسازی در نیمه دوم تیم برتر میدان باشد. در آن سوی میدان شاگردان منصوریان یکی از سطح پایین ترین نمایش های خود را ارائه کردند. اساسا استقلال مدل منصوریان به لحاظ فنی تیمی بدون هویت است. اینکه شما نمی دانید بازیکنان این تیم با چه تفکری وارد میدان شده و چه برنامه ای برای برتری مقابل حریفان دارند سوالی است که کادرفنی آبی پوشان باید پاسخگوی آن باشد. استقلال در فصل جاری تیمی بدون برنامه است که در ساختار فنی مشکلات زیادی دارد. آبی پوشان پایتخت نه در فاز تهاجمی موفق بوده و نه در فاز دفاعی از قدرت کافی برخوردار هستند. اینکه تمام برنامه های تهاجمی یک تیم به نفوذ های خسرو حیدری و ارسال این بازیکن خلاصه می شود را نمیتوان موفقیت فنی دانست. بازیکنان استقلال نه فوتبال را فانتزی و روی زمین بر اساس سرعت تیمی بازی می کنند و نه در فوتبال فیزیکی حرفی برای گفتن دارند. آنچه مشخص است منصوریان برای رساندن استقلال به شرایط فنی مدنظر اهالی فوتبال راه سختی پیش روی دارد. شاید هم این مربی جوان به دلیل عدم تجربه آن گزینه ای نباشد که بتواند آبی پوشان را به سر منزل مقصود برساند. در این میان شاگردان امیر قلعه نوعی با میدان داری مهدی کیانی و حرکات فردی سروش رفیعی یکی از بهترین بازی های خود را پشت سر گذاشتند. تراکتورسازی به لحاظ مهره یکی از کاملترین تیم های چند سال اخیر فوتبال ایران را در اختیار دارد. این مجموعه با هدایت امیر قلعه نوعی که استاد قهرمانی در فوتبال ایران است بی شک از گزینه های اول قهرمانی است. در پایان باید گفت شاگردان منصوریان با این شکست خود را از جمع مدعیان جدا کردند. در فاصله چند بازی مانده به نیم فصل مسابقات به نظر میرسد جنگ قهرمانی میان دو تیم قرمزپوش و پر طرفدار شهرهای تهران و تبریز است