رئیس‌جمهور از نمای نزدیک

خیلی آرم می‌آید کنارت می‌ایستد؛ می‌گوید هیچ چیز نگو، مستقیم راه برو، روبه رو را نگاه کن؛ یکی یکی عکس‌هایی را که گرفته‌ای می‌بیند؛ می‌گوید بعدی، بعدی؛ بعضی‌ها را می‌گوید پاک کن؛ می‌گوید از فرمانده سپاه عکس گرفته‌ای! تو اما نشناخته بودی فرمانده را؛ پشت سر او در میان زنانی که از نماز جمعه برگشته بودند، دختری بود با موهای رنگ‌ کرده و آرایشی ملایم که برای شهدای حادثه تروریستی اشک می‌ریخت. برخورد مرد جوان در آن روز نه تنها تو را ناراحت نمی‌کند که به حفظ امنیت شهروندان مطمئن می‌شوی؛ شهروندانی که همه آدم‌های شهر را شامل می‌شوند حتی «رئیس‌جمهور».
در یک جمعه بعدتر، وقتی رئیس‌جمهور برای شرکت در راهپیمایی روز قدس پا در میان عده‌ای از راهپیمایی‌کنندگان گذاشت، متوجه شد که آن‌ها جای شعارهای مرگ بر اسرائیل و مرگ بر آمریکا و البته جدیدا مرگ بر آل‌سعود، دارند برای منافق، فتنه‌گر و آخوندهای آمریکایی، مرگ می‌فرستند. یکی از شعارهای مرگ‌آلود که بیشتر از همه تکرار شد؛ به «دروغگو» اختصاص یافت و شاید اگر هر ایرانی در آن جمع اندک اطراف آقای روحانی بود، گمان می‌کرد که رئیس‌جمهور سابق توی جمع حضور دارد؛ چون بیشتر از هر مقام دیگری این صفت برایش تکرار شده و از طرفی، این روزها هرجا که می‌رود، یک‌ عده ـ که قبلا هوادارش بودند- دورش جمع می‌شوند و علیه‌اش شعار می‌دهند در حالی‌ که درصد بالایی از شعارها به درخواست مرگ برای «ضدولایت فقیه»، اختصاص دارد.
البته ماه رمضان و گرمای هوا بر تعداد راهپیمایی‌کنندگان تاثیر می‌گذارد اما اگر قرار بر جمع‌ شدن هوادارهای رئیس‌جمهور باشد، بیش از ۲۴ میلیون آدم حاضرند ساعت‌ها زیر تیغ آفتاب بایستند تا از او حمایت کنند؛ همان‌طور که توی صفوف رای ایستادند و در نهایت آن‌ها نبودند که خسته شدند؛ درهای مراکز رای‌گیری به رویشان بسته شد.
رئیس‌جمهور بلافاصله بعد از اعلام نتیجه پیروزی‌اش گفت رئیس‌جمهور همه است چه آن‌‌ها که به او رای دادند و چه آن‌ها که ندادند؛ او گفت «از آن‌هایی که مخالف این دولت اند، می‌خواهد که بیایند به دولتی که مال همه است، کمک کنند.» تا این‌جا اصول دموکراسی رعایت شد.
همان موقع، عده‌ای از ناراضیان نتیجه انتخابات، گفتند که تخلف شده؛ برای گرفتن حقشان از راه قانونی پیگیری می‌کنند و - مثل بعضی‌ها- توی خیابان نمی‌ریزند.
صداو سیمایی که نشان‌ داده نمی‌تواند در هیچ برهه‌ای از زمان بی‌طرف باشد، چند روز پس از انتخابات، میکروفون را جلوی دهان آدم‌های کوچه و بازار می‌گیرد تا عده‌ای بگویند به روحانی رای داده‌اند و حالا منتظر برآورده‌ شدن وعده‌هایش هستند؛ آن‌ها هم که به رئیسی رای داده‌اند به روحانی تبریک می‌گویند و او را رئیس‌جمهور منتخب خطاب می‌کنند. صدا و سیما اما خیلی نمی‌تواند ظاهر مستقل و بی‌طرف خود را حفظ کند؛ روز قدس است و رئیس‌جمهور پایش را میان جمعیت راهپیمایی‌کننده گذاشته و در حالی‌ که عده‌ای پشت سر او، خطاب به او و البته علیه او، با مشت‌های گره‌ کرده شعار می‌دهند، گفت‌وگو با او را پخش می‌کند.
به سال ۸۸ برمی‌گردیم؛ تعداد ناراضیان رئیس‌جمهور، به گفته شهردار وقت تهران، در یک روز بخصوص، چیزی حدود سه میلیون نفر است و صدا و سیما هیچ‌گاه حتی یک نفر از این ناراضی‌ها را در هیچ مراسم رسمی و غیررسمی نشان نداد.
می‌آییم و می‌ایستیم زیر تیغ آفتاب در روز جهانی قدس؛ روز اتحاد و وحدت مسلمانان است. عده‌ای که مشخص نیست چطور در سخت‌گیری‌های امنیتی (به‌ خصوص بعد از حمله تروریستی به تهران) در نزدیک‌ترین فاصله به رئیس‌جمهور قرارگرفته‌اند و علیه او شعارهای اهانت‌آمیز سرمی‌دهند، حالا میان بنی‌صدر و رئیس‌جمهور، پیوندی برقرارکرده و دارند آن پیوند را تبریک می‌گویند؛ یادت می‌آید از روز اولی که نتیجه انتخابات معلوم شد، مردم کوچه و خیابان که هوادار رقیب بودند هم این نام را تکرار می‌کردند بی‌آن‌ که توضیحی برای ارتباط میان این دو نام داشته باشند؛ مشخص بود که از کسی یا جایی یادگرفته‌اند؛ (نامی که بیش از سایر نام‌ها در تاریخ سیاسی کشور تکرار و در هر دوره فردی برای شباهت به آن کشف می‌شود)؛ حالا آن فرد می‌تواند محمود احمدی‌نژاد باشد که حرف گوش نکرد و آمد ثبت‌نام کرد برای ریاست‌جمهوری یا رئیس‌جمهوری که با رای قاطع مردم داخل و خارج از کشور انتخاب شد.
شعارها تندتر می‌شود؛ رئیس‌جمهور سمت اتومبیلش حرکت می‌کند؛ در «حقوق شهروندی» که محصول دست خودش است، برای اظهار عقیده همه انسان‌ها جایی باز شده.
زنی با پرچم قرمز از سمت راست آقای روحانی گلوله می‌شود تا شعارهایش را به گوش او برساند و شاید این بهترین نوع دموکراسی است که منتقدان می‌توانند از نزدیک‌ترین فاصله به رئیس‌جمهورشان توهین کنند و رسانه ملی هم آن را انعکاس دهد!