از «سنگ های سیاه خانه خدا» تا «کشتی مطلای قرانی»

زیارت خانه خدا برای من تجربه ای بی همتا بود ؛ دیدار خانه ای که نه کوچک است و نه بزرگ ، و از هر جا که به آن نگاه می کردی نه دور بود و نه نزدیک . خانه ای از سنگ سیاه ، که نه زیبا بود و نه زشت ؛ انگار این صفات ، بزرگی و کوچکی و دور و نزدیکی و زشت و زیبایی و امثالهم را نمی توان برای این خانه به کار برد ؛ فراتر بود از این توصیفات . برای همین هم علی رغم اینکه در جوار خانه خدا ، بناهای رفیع و مجللی ساخته شده است ، هیچ گاه آدمی مجذوب آنها نمی شود و خانه خدا در برابر کاخ شاه سعودی ، کوچک به نظر نمی آید .
 آنچه در تاریخ از سیره ائمه نوشته اند ، نشان می دهد که خانه های بزرگان اسلام هم از این دست بوده است . خانه علی و فاطمه (ع) ، خانه ای به وسعت تاریخ است ، اگرچه سطح جغرافیایی اندکی داشته است . فضیلت فرزندان آنها هم نه برای بزرگی خانه هایشان بوده و نه امکانات مادی شان . حتی گنبد و بارگاه هم فضیلتی برای این بزرگان نیست ، اگر امروز بر مزار امام مجتبی و امام صادق (ع) تنها سنگی است ، چیزی از عظمت و ارزش آنها کم نمی کند .
قرآن هم چنین است ؛ اگر بزرگترین کتاب و معجزه جاوید است ، اگر خداوند وعده داده که آن را حفظ می کند ، نه به خاطر نوشته شدنش بر برگه های طلا است و نه چاپ مطلا . چیز دیگری است که دقیقا در نقطه مقابل این امکانات مادی است. مگر می شود قرآن را خواند که دلبستگی به طلا را دلبستگی شهوانی می داند و بعد ، توقع داشت که با نوشتنش بر برگ طلا ، ارزش پیدا کند :  « زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنينَ وَ الْقَناطيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِکَ مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ /  علاقه به شهوات یعنی زنان و فرزندان و گنجینه های پر از طلا و نقره و اسبان نشان دار و چارپایان و مزرعه ها علاقه ای است که به وسوسه شیطان بیش از آن مقدار که لازم است در دل مردم سر می کشد با اینکه همه اینها وسیله زندگی موقت دنیا است ، و سرانجام نیک نزد خدا است – آل عمران . آیه 14».
کاش کسی توضیح دهد این که عده ای دل به «کشتی قرآنی مطلا » خوش کرده اند ، از چه دغدغه ای می آید و قرار است چه ارزشی را نماینده باشد ؟!