برنامه ریزی برای شادی مردم

اين روزها اگرچه رسانه ملي و مسئولان دولتي تمام هم و غمشان برنامهريزي و سخن از حمايت توليد داخلي است و فضاي جامعه هم متوجه فيلتر شدن و نشدن تلگرام است اما نبايد از موضوعي که کمکم و از همين حالا به معضلي لاينحل به نام سفرهاي نوروزي تبديل ميشود، غفلت کرد. چون بيش از 13 ميليون مسافر نوروزي امسال، شک نکنيد که با اين روال در نوروز 98، نزديک به 20 ميليون نفر خواهد رسيد که اگر آسيبشناسي و در پي آن برنامهريزي دقيق، پيشگيرانه و مدون صورت نگيرد، ضايعهاي به مراتب دردناک تر و زيان بارتر از نوروز 97 خواهيم داشت و شگفتا که اين همه هزينه و مصايب، ربطي هم به سنتها و آداب انساني و فرهنگ‌مند نوروز باستاني ما ندارد. هر 58 دقيقه به استناد آمار منتشر شده از رسانه ملي، يک کشته، نزديک به چهل هزار نفر مصدوم، نزديک به 300 ميليارد تومان پرداخت جريمه، هزاران خودرو آسيب ديده، مصرف يک ميليارد و 266 ميليون ليتر بنزين طي سيزده روز و... آيا فاجعه بزرگ و مصيبت بار انساني، اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي نيست؟ 
آيا با چنين مصرف سوخت بي‌رويه و بي حسابي، چيزي براي محيط طبيعي و زيست گذاشته است و ميگذارد؟ آيا از نابودکردن اقليم نيم بند و محيطزيست نه چندان مساعد ما، چيزي هم مانده است؟ آيا اين رفتارها، آغازي براي خشکساليهاي آتي نيست؟ بي‌اعتنايي به سنتهاي اصيل ايراني از جمله سنتهاي معقول، ريشهدار و منطقي نوروزي، معلوم است که چنين عوارض ناگوار و خسارات سنگيني در پي خواهد داشت و علاوه کنيم، مزاحمتهاي بين راهي و در مسير سفرها از برخي خودروهاي غيروطني از تازه به دوران رسيدهها و نوکيسهها که هيچ ربطي به فرهنگ مدارا و مدنيت انساني ما ندارد. 
اين پيامدها و تجربهها ميطلبد که زمينهاي علمي و فرهنگي براي نشاط اجتماعي فراهم کنيم. اگر برنامهريزي نکنيم، درکشوري که پر از تعطيلات سالنامه‌اي و غيرسالنامهاي است، هرجا که چند روز متوالي، به تعطيلي بربخوريم، چمدانها براي سفرهاي پيشبيني نشده بسته است. گويي خانوادهها در عرصهي تنگ و محدودي، پرندهاي را مي‌مانند که ميخواهند در هواي آزاد بيرون قفس، نفس بکشند و از قيل و قال مدرسه و محيط کار، دمي فارغ باشند و به دور از آلودگيها لحظهاي بياسايند. 
در اينجا بايد پرسيد که در کدام کشور، وقت و بيوقت جامعه بايد هزينه سنگيني در نظارت و رصد خودروها و مسافران فصلي و غيرفصلي، متحمل شود؟ و باز بايد پرسيد که آيا اين مسافران به آنچه مطلوب آنهاست، دست يافته‌اند يا نه، سورشان، سوگ ابدي شده است؟ به عنوان مثال نزديک به چهل هزار مصدوم نوروز 97 چه هزينههايي را بر خانوادهها و جامعه تحميل کرده است و خواهد کرد؟ تکليف آن خانوادههايي که در هر 58 دقيقه، نان‌آور و يا ستون خيمه زندگاني خود را فرو افتاده ديدهاند چه؟
چرا بايد راههاي ارتباطي و طبيعت و محيط زيست ما، چند برابر بيش از توان و ظرفيت خود، بارهاي تحميلي را بردوش آزرده خود ببيند؟ آيا اين سفرهاي ناخواسته و خواسته، نشان از فقدان نشاط اجتماعي و تفريحات سالم روزانه و فراغت مشروع انساني نيست؟ بايد در سنتهاي اصيل قوم فرهيخته ايراني تامل شود، تا دريافته گردد که چرا ايران را کشور جشنها مي گفتند؟ چرا ايرانيها، هر روز را در جمع خانواده خود جشن کوچک و پرنشاطي را برپا ميداشتند و جشن هفته و ماه و فصل و... برگزار می‌شد بدون اين که آسيبي به کسي برسد؛ براي آن که خستگي کار روزانه در نشاط دورهمي از دوش برداشته شود و فردا روز، کار را با علاقه و بدون درگيريهاي ذهني آغاز کنند.
بنابراين، وقتي شادي و نشاط فردي و اجتماعي مشروع از مردم محدود و دريغ شود، گزيري از چنين سفرهاي خسارت بار و پرهزينه نخواهد ماند. اينها را بايد مورد توجه کساني دانست که مدام مي‌خواهند، مردم از کنسرتهاي قانوني و برنامههاي تفريحي مشروع، منع شوند و گمانشان هم اين است که براي بهشت مردم، قبول زحمت مي‌کنند و محض رضاي خداست. در حالي که اين گفته پيامبر مکرم(ص) است که «مومن بايد چهره‌اش بشاش و خندان باشد» اگر نباشد لابد دلمرده است و همان کسي را ميماند که مي خواهد به هر طريق ممکن از محيط عذاب‌آور خود بگريزد. اين همه جدايي، کدورت، آن همه پرونده در دستگاههاي قضايي و آن ناهنجاريهاي رفتاري و.. چه خاستگاهي دارد؟ 
و سخن پاياني اين که رسانه ملي که به تعبيري درست، دانشگاه بزرگ جامعه است به همراه نهادهاي بي‌شمار فرهنگي که از بيتالمال ارتزاق مي‌کنند بايد زمينه نشاط اجتماعي و فردي و فرهنگي را فراهم سازنند، تا هم محيط کار و هم منزل و هم جامعه، فضايي مطلوب و امن براي همه طبقات اجتماعي باشد.