راننده ای که رئیس جمهور شد

  رئیس جمهور ونزوئلا که این هفته برای 6 سال دیگر در سمتش ابقا شد، گذشته جالب توجهی دارد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، نتیجه انتخابات روز یکشنبه 20 مه (30 اردیبهشت) در ونزوئلا، همچنان که انتظار می‌ رفت به ابقای رئیس جمهور کنونی منجر شد. کمیسیون انتخابات، ونزوئلا «نیکلاس مادورو» را پیروز انتخابات اعلام کرد.
 

 
میزان مشارکت مردم در انتخابات 46 درصد بوده است. بخشی از مخالفان مادورو انتخابات روز یکشنبه را تحریم کرده بودند.
نیکلاس مادورو در نخستین سخنرانی خود پس از اعلام نتایج انتخابات، از «پیروزی مردم» سخن گفت. او  در توییتر نوشت: «در این روز تاریخی برای سرزمین مادری، صلح و دموکراسی پیروز شدند. همه مردم باید با هم این آغاز دوباره را جشن بگیرند؛ آغازی که کشور را به سوی رفاه هدایت می‌ کند.»
 
فردی را 6 سال دیگر سکان ریاست جمهوری ونزوئلا را در دست خواهد داشت، بیشتر بشناسیم:
 
زندگی نامه
نیکلاس مادورو متولد 23 نوامبر سال 1962 در خانواده ای از قشر کارگر در «کاراکاس» به دنیا آمد. مادورو دارای یک خانواده چپ‌ گرا بود. پدرش «نیکلاس مادورو گارسیا» رهبر برجسته اتحادیه تجاری بود که در 22 آوریل 1989 در تصادف رانندگی کشته شد. مادرش «ترزا دی جسوس موروس» در «کوکوتا»، شهر مرزی کلمبیا، متولد شد.
 

 
مادورو در دین مسیحیت کاتولیک بزرگ شد ولیکن خانواده پدری او دارای اجداد یهودی سفاردی هستند. اما او در سال 2012 اعلام کرد که از پیروان گوروی هندی ساتیا سای بابا است.
 

 
مادورو در خانه ای واقع در خیابان «کاله 14» درحومه غربی کاراکاس بزرگ شد و سه خواهر داشت.
تحصیلات و کار در اتحادیه
او در دبیرستان دولتی در «لیسه‌ ئو خوزه آوالوس» در حومه غربی «کاراکاس» تحصیل کرد و اولین آشنایی او با سیاست زمانی بود که به اتحادیه دانش‌آموزی دبیرستان خود پیوست.
 

 
مادورو در مدرسه ضعیف بود و بر اساس آمار موجود او هیچگاه دبیرستان را به پایان نرسانده‌است.
در سال 1979، مادورو زمانی توسط مقامات ونزوئلایی شناخته شد که در ربودن «اوونز ایلینویز» کارمند آمریکایی که توسط شبه نظامیان چپ گرا به اسارت گرفته شده بود، کمک کرد.
مادورو پس از ترک مدرسه، برای سال‌ های زیادی به عنوان راننده اتوبوس فعالیت کرد و به طور غیر رسمی نمایندگی رانندگان اتوبوس سامانه مترو کاراکاس را برعهده گرفت.
 

 
او در دهه 1980، زمانی شغل سیاسی خود را آغاز کرد که به نماینده اتحادیه غیررسمی تجاری رانندگان اتوبوس در سامانه مترو کاراکاس درآمد. او همچنین حین کارزار ریاست‌ جمهوری 1983، به عنوان محافظ شخصی «خوزه ویسنته رانگل» در طول کارزار  ناموفق اش در انتخابات ریاست جمهوری در آن سال استخدام شد.
 

 
مادورو در سن 24 سالگی با دیگر شب نظامیان سازمان های چپ گرا در آمریکای جنوبی در خیابان های هاوانا گشت زنی می کرد تا اینکه در سال 1986 برای شرکت در دوره یک ساله در مرکز آموزش سیاسی تحت نظر اتحادیه کمونیست های جوان به کوبا رفت. او در زمان حضورش در کوبا، آموزش های فشرده ای را تحت رهبری «پدرو میرت پیتو» عضو ارشد حزب سیاسی کمونیست کوبا و فرد نزدیک به «فیدل کاسترو» گذراند.
 

 
ام بی آر-200
در اوایل دهه 1990 او به گروه ام بی آر-200 پیوست و کارزاری را برای آزادی چاوز در زمانی که او به دلیل نقشش در تلاش برای کودتای 1992 ونزوئلا زندانی بود، تشکیل داد.
 

 
در اواخر دهه 1990 مادورو یکی از مهره های اصلی  راه اندازی جنبش جمهوری پنجم بود؛ جنبشی که در سال 1998 از چاوز برای احراز پست ریاست جمهوری حمایت کرد.
مجمع ملی
 مادورو در سال 1998، به اتاق معاونان ونزوئلا، در سال 1999 به مجمع موسسان ملی، و در نهایت در سال 2000 در مجمع ملی ورود پیدا کرد و در سال 2005 تا 2006 به عنوان رئیس مجمع ملی ونزوئلا برگزیده شد.
 

 
وزیر خارجه
در 9 اوت 2006، نیکلاس مادورو به عنوان وزیر خارجه ونزوئلا برگزیده شد و برخی می‌ گویند که او به زبان‌ های خارجه صحبت نمی‌ کرد.
در دورانی که مادورو به عنوان وزیر خارجه ونزوئلا فعالیت می‌ کرد، مواضع سیاست خارجی ونزوئلا شامل حمایت از لیبی تحت حکومت «معمر قذافی» و تغییر در روابط با کلمبیا بود.
 

 
مادورو در دوران تصدی اش در وزارت خارجه، مدافع جدی ایده‌ های چاوز بود و همراه با چاوز منتقد سرسخت مسائل جهانی با رویکرد حزب چپ به شمار می‌ رفت.
معاون رئیس جمهور ونزوئلا
چاوز در تاریخ 13 اکتبر 2012، یعنی بلافاصله پس از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری همان ماه، مادورو را به عنوان معاون رئیس جمهور انتخاب کرد.
 در 8 دسامبر 2012، هوگو چاوز در یک سخنرانی ملی اعلام کرد که بیماری سرطان وی بازگشته است و برای درمان و عمل جراحی به کوبا باز می‌ گردد و احتمال می‌ رود وضعیت سلامت وی وخیم‌ شود و به همین منظور تاکید کرد در صورتی که اتفاقی برایش افتاد، مادورو به عنوان جانشین او به فعالیت ادامه دهد.
 

 
مادورو از اولین روزهای درمان سرطان چاوز همراه وی بوده و اغلب با او به هاوانا سفر می‌ کرده است.
هوگو چاوز، مادورو را به عنوان جانشین خود در حزب و ریاست جمهوری معرفی کرده بود و طبق قانون اساسی ونزوئلا، اگر رئیس جمهور نتواند دولت را اداره کند معاون اول وی به طور موقت جانشین او خواهد شد.
چاوز قبل از مرگ به طرفدارانش تاکید کرده بود در دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری، مادورو کاندیدای حزب متبوع‌ اش خواهد بود و از مردم خواست برای تداوم انقلاب بولیواری به مادورو رای بدهند.
ریاست جمهوری ونزوئلا
نیکولاس مادورو پس از مرگ هوگو چاوز، 6 مارس سال 2013 به عنوان رئیس‌ جمهور موقت ونزوئلا انتخاب شد.
 

 
کمیسیون انتخابات ونزوئلا آوریل سال 2013 اعلام کرد نیکلاس مادورو با کسب 50.7 درصد آراء به‌ عنوان رئیس‌ جمهور این کشور انتخاب شد. «انریکه کاپریلس» رقیب مادورو نیز 49.1 درصد آرا را از آن خود کرد.
سیاست ها
بسیاری از سیاست های مادورو عینا و یا شبیه به سیاست های هوگو چاوز است. او این سیاست ها را به رغم بحران های متفاوت فزاینده ای که ونزوئلا با آنها مواجه بود، نظیر رکود اقتصادی و آمار بالای جرم ادامه داد.
 

 
به این دلیل محبوبیت وی کاهش یافت.
یکی از نخستین برنامه های ریاست جمهوری مادورو «برنامه وطن امن» بود؛ سیاست و کارزاری برای تامین امنیت در کشور. سه هزار سرباز برای کاهش جرم و جنایت در ونزوئلا مستقر شدند.
سیاست های اقتصادی
مادورو زمانی که در سال 2013 انتخاب شد اکثر سیاست های موجود اقتصادی سلف اش چاوز را ادامه داد. زمانی که او به ریاست جمهوری رسید، ونزوئلا با نرخ تورم بالا و کمبود گسترده کالا مواجه بود.
 

 
او سرمایه داری را علت این مشکلات می دانست و اغلب می گفت در«جنگ اقتصادی» شرکت کرده است.
سیاست خارجی
مادورو بارها آمریکا را به دخالت در امور ونزوئلا متهم کرده است. آمریکا این اتهامات را رد کرده است.
در اوایل سال 2015 دولت باراک اوباما فرمان اجرایی ای را امضا کرد که بر آن اساس7 مقام ونزوئلایی به اتهام حقوق بشر و فساد تحریم شدند. مادورو به شیوه های مختلف به این تحریم ها اعتراض کرد.
 

 
مادورو از چین کمک اقتصادی خواست در حالی که چین چندین میلیارد دلار از وام های مختلف به ونزوئلا تحویل داده است. چین دومین شریک تجاری بزرگ ونزوئلاست.
تحریم ها
کانادا
در تاریخ 22 سپتامبر 2017 دولت کانادا اعضای دولت مادورو از جمله خود او را تحریم کرد.
پاناما
در تاریخ 29 مارس 2018، مادورو توسط دولت پاناما به اتهام ادعایی دخالت در پولشویی تحریم شد.
آمریکا
خزانه داری آمریکا در تاریخ 26 ژوئیه 2017، 13 مقام دولتی را به دلیل شرکت در انتخابات مجمع قانون اساسی 2017 تحریم کرد.
دور دوم ریاست جمهوری
در حالی که انتخابات ریاست‌ جمهوری ونزوئلا روز یکشنبه 30 اردیبهشت برگزار شده بود، نیکلاس مادرو سه‌ شنبه اول خرداد اعلام کرد برای دوره بعدی نیز کار خود را به عنوان رئیس‌ جمهور این کشور ادامه خواهد داد.
 

 
بر این اساس مادورو رسما اعلام کرد که در سال‌ های 2019 تا 2025 رئیس‌ جمهور ونزوئلا خواهد بود.
«یبیسای لوچنا» رئیس شورای ملی انتخابات ونزوئلا میزان مشارکت در این انتخابات را 46.1 درصد اعلام کرد و گفت، مادورو 5 میلیون و 823 هزار و 718 رای به دست آورده است. پس از او، «هنری فالکون» از جناح مخالف 1 میلیون و 820 هزار و 522 رای به دست آورده است.
زندگی شخصی
مادورو دو بار ازدواج کرده است. همسر اولش «آدریانا گوئرا آنگولو» بود که تنها پسرش «نیکلاس مادورو گوئرا» را از او دارد.
 

 
مادوروگوئرا معروف به «نیکولاسیتو» چندین پست دولتی از جمله یک کرسی در مجمع ملی را در اختیار داشت.
 

 
او سپس با «سیلیا فلورس»، یک وکیل و سیاستمدار ازدواج کرد. فلورس در اوت 2006 زمانی که مادورو از ریاست مجمع ملی استعفا داد تا وزیر خارجه شود، نخستین زنی شد که این پست را احراز کرد.
 

 
آنها از دهه 1990 که فلورس وکیل هوگو چاوز بود، رابطه عاشقانه ای با هم داشتند تا در نهایت در ژوئیه 2013 ، چند ماه بعد از اینکه مادورو رئیس جمهور شد، با هم ازدواج کردند. فلورس از ازدواج نخستش سه فرزند دارد.