بعد از حادثه ۱۱ سپتامبر در سال ۲۰۰۱ و حمله آمریکا و کشورهای هم پیمانش به افغانستان و سرنگونی حکومت طالبان در این کشور و روی کار آمدن دولت غیر طالبانی در کابل سه نیروی نظامی یا سیاسی در داخل افغانستان فعال شدند :
۱-طالبان که از زمان سقوط، عزم را جزم کرده بودند تا از یک سو، آمریکایی ها را از افغانستان اخراج کنند و از دیگر سو، مجددا به قدرت برسند و این هدف را در سایه برخوردهای نظامی با آمریکایی ها و نیروهای دولتی پیگیری کردند و هم کشته دادند و هم از مخالفانشان را کشتند و صحنه ای خونین بر گستره افغانستان پهن کردند .
۲- دولت افغانستان که با حمایت آمریکا و هم پیمانانش در کابل بر روی کار آمد و مجموعه ای بود از جنگجویان افغانی که با نیروهای ارتش سرخ شوروی در زمان اشغال افغانستان با شوروی جنگیده بودند به اضافه تعدادی از تکنوکرات ها و بورکرات ها و همچنین تعدادی از تازه به دوران رسیده های فرصت طلب که برای جمع کردن غنایم در داخل دولت شدند .متاسفانه فساد مالی در بین دولتمردان افغانی خصوصا فرصت طلب ها افزایش پیدا کرد و اعتبار دولت را مخدوش کرد.
۳-،نیروهای نظامی آمریکا و کشورهای هم پیمانش که به نیروهای ناتو ختم شد و در طی بیست سال اخیر از دولت مرکزی حمایت و دفاع کردند .
از ابتدا مشخص بود نیروهای نظامی آمریکا و ناتو نمی توانند برای مدت طولانی در کشوری که هزاران کیلومتر با آن فاصله دارند ماندگار باشند و بالاخره روزی مجبور خواهند شد آن را ترک کنند. هم مسایل داخلی کشورهای اشغالگر دستخوش تغیر است و هم روابط بین الملل آبستن حوادث غیر قابل پیش بینی است و اجازه اشغالگری در زمان طولانی را نمی دهد  و این موضوع را طالبان  به خوبی درک کردند و از این رو، با این که به مقاومت روی آورده بودند و روش خشونت را با نیروهای مخالفشان برگزیده بودند  از مذاکره غافل نماندند و با آمریکایی ها به مذاکره پرداختند تا این که در زمان ترامپ متوجه شدند آمریکا در پی فرصت است تا افغانستان را ترک کند و مذاکرات را در دوحه پایتخت کشور قطر جدی تر گرفتند و برای این که حمایت همسایگان را از دولت کاهش دهند به دیدار با مقامات تهران که دشمنی دیرینه ای با طالبان داشتند شتافتند .
به موازات آنچه در فوق بیان شد طالبان از درگیری های نظامی با ارتش دولتی و افزایش بخش هائی از خاک افغانستان به مناطق تحت تصرفشان غفلت نکردند و کار به جائی کشید که دولت کابل احساس خطر جدی کرد و اشرف غنی رییس جمهور افغانستان و دکتر عبدالله عبدالله رییس شورای مصالحه ملی کابل، راهی کاخ سفید شدند تا شاید بتوانند بایدن را از خارج کردن نیروهای آمریکایی و ناتو از افغانستان منصرف کنند .
اکنون در اخبار آمده آخرین نیروهای آمریکایی و ناتو پایگاه بگرام در افغانستان را ترک کردند. قطعا خروج نیروهای نظامی بیگانه،  از یک سو بر امیدواری طالبان به تصرف کابل خواهد افزود و از دیگر سو، دولت کابل احساس ناامنی بیشتر خواهد کرد و از این منظر، برای بقای خودش، متوسل به مسلح کردن شهروندان کابل و ساکنان بخش هائی کرد که در تصرف دارد و امکان بروز جنگ های داخلی در خاک افغانستان وجود دارد. آیا با شروع جنگ داخلی، مجددا نیروهای آمریکایی به افغانستان باز خواهند گشت؟ بعید به نظر می رسد. پیشروی های طالبان و تصرف مناطق بیشتر از خاک افغانستان، امکان دارد در آینده دولت طالبانی در کابل روی کار بیاید یا اگر به سرعت چنین تحولی رخ ندهد تا مدت ها افغانستان صحنه درگیری های خونین خواهد بود و حتی مرزهای شرقی ایران از این ناامنی مصون نمی ماند و از این رو بسیاری از ایرانیان احساس خطر می کنند.
به نظر می رسد تهران در پی آن است از یک طرف، نیروهای آمریکایی و ناتو از افغانستان خارج شوند و از طرف دیگر با مذاکرات بین افغانی، طالبان در اداره کشور با نیروهای دولتی مشارکت و همکاری داشته باشند و از تنش و درگیری های داخلی کاسته شود .