آیا برجِ میلاد فروخواهد ریخت؟!

برجِ میلاد با بلندای ۴۳۵ متر در ۱۶ مهرماهِ ۱۳۸۷ گشایش یافت تا بتواند با کنار زدنِ برجِ آزادی به نمادِ تهران بدل گردد. برجی که از همان آغاز جنجالهایی بسیار میانِ برخی کارشناسان به علتِ ساختارِ غیرِ ایرانی‌اش و نیز ساخته شدنش در نزدیکِ گسلی که تا شهرکِ غرب امتداد دارد برانگیخت.
به گزارشِ «مردم‌سالاری آنلاین»، در ۱۰ سالی که از گشایشِ برجِ میلاد می‌گذرد گاه و بی‌گاه شایعاتی از کج شدن یا ترک برداشتن یا شنیدنِ صداهای مهیب از آن در رسانه‌ها به گوش می‌رسد؛ شایعاتی که در چند هفته‌ی اخیر بیش از گذشته شنیده شده و سخنانِ برخی از کارشناسان و مسئولانِ این برج نیز بخشهایی از آن را تأیید کرده‌اند.
یکی از این شایعات که رنگِ واقعیت به خود گرفته است ترک‌خوردگیِ دیوارهای پارکینگِ برجِ میلاد است. معاونِ فنی و نگهداشتِ برجِ میلاد، علی درویش‌پور، با تأییدِ این ترک‌خوردگی، آنها را بی ارتباط با سازه‌ی برجِ میلاد دانسته که مقاوم‌سازی نیز شده‌اند. او در این‌باره  گفته است: «حرکت و زاویه‌ی ترکِ ایجاد شده مهم است. ظاهرِ برخیِ ترکها ممکن است خطرناک، اما بسیار بی‌اهمیت باشند. ترکهای پارکینگ نیز مقاوم‌سازی شده و هیچ ارتباطی با سازه‌ی برج ندارد.» مدیرانِ پیشینِ برجِ میلاد، زرکوب و صنایع‌پسند، نیز درباره‌ی ترکهای ایجادشده در طبقه‌های منفیِ پارکینگِ برجِ میلاد گفته‌اند که این ترکها می‌تواند برآمده از شتاب در جاسازیِ سامانه‌های پیش‌تنیده یا پیش‌ساخته در سازه‌ی پارکینگ باشد و با توجه به جدا بودنِ سازه‌ی بتنیِ برج و پارکینگ، ترکهای سازه‌ی پارکینگ آسیبی به سازه‌ی برج نمی‌زنند.
برخی شایعه‌ها نیز مدعی آن‌اند که وجودِ آبهای زیرزمینی در نزدیکیِ سازه‌ی بتنیِ برجِ میلاد مقاومتِ پیِ برج را اندک‌اندک دارد کاهش می‌دهد. لیک مدیرانِ پیشینِ برجِ میلاد گفته‌اند که بررسیها در زمانِ ساختِ سازه‌ی بتنیِ برجِ میلاد نشان از آن داشته‌اند که تا ژرفای ۱۰۰ متریِ سازه‌ی برج آبِ زیرزمینی وجود ندارد و بر این اساس، پیِ برج بر رویِ آب جای ندارد. آبی هم که در گودالهای پیرامونِ برج دیده می‌شود زهابهای سطحیِ بارندگی است که اندک‌اندک جذبِ زمین خواهند شد.
نشتِ آب از آبنمای جانبیِ ساخته شده در محوطه‌ی برجِ میلاد نیز نگرانیهایی را ایجاد کرده است؛ به ویژه آنکه به هنگامِ ساختِ آن در بستنِ روزنه‌های نشتِ آب مسائلِ فنی چنان‌که باید و شاید در نظر گرفته نشده است و این امر می‌تواند اندک‌اندک در لایه‌های خاکِ پیرامونِ برج زهابهایی سطحی به راه اندازد که آن نیز همچون زهابهای سطحیِ بارندگی اندک‌اندک جذب خواهند شد و به سازه‌ی برج و پایداریِ آن آسیبی نخواهند زد.
درباره‌ی صداهای مهیبی که از برج شنیده شده‌اند نیز معاونِ فنی و نگهداشتِ برجِ میلاد توضیحی روشن نداده و گفته است: «چندی پیش می‌گفتند از آسمان صدای عجیبی شنیده شد و فردی هم یک فیلم گرفت ولی نهایتا مشخص نشد منشاء آن چه بوده است. صدایی که در برج شنیده شده هم تنها یک بار رخ داده و یکی از کارگران قسمتِ آشپرخانه آن را اعلام کرد. شاید این صدا صدای افتادنِ یک قابلمه بوده است!»
موردی دیگر که بر نگرانیها افزوده، زمینِ گودبرداری شده‌ای است که در نزدیکیِ مرکزِ همایشهای برجِ میلاد به حالِ خود رها شده است. این گود که در چند صد متریِ سازه‌ی بتنیِ برج جای دارد در راستای اجرای فازِ دومِ برجِ میلاد برداشته شده و از آنجا که چند سالی است به حالِ خود رها شده دیواره‌های آن هوازده شده و ناپایدار گردیده‌اند. گویا شهریورِ سالِ گذشته نیز بودجه‌ای برای پایدارسازی و پایشِ این گود و نیز پارکینگِ برج اختصاص یافته، ولی چنان‌که رضا میرصادقی از مدیرانِ پیشینِ برجِ میلاد گفته، این عملیات انجام نشده است. با همه‌ی این، بعید است که این گود بتواند مشکلی در پایداریِ سازه‌ی بتنیِ برجِ میلاد ایجاد کند.
همه‌ی این مواردی که ذکر شد، دست‌اندرکارانِ ساختِ برج را نگران کرد تا آنجا که در نشستِ شورای مدیرانِ معاونتِ فنی و عمرانیِ شهرداریِ تهران که در برجِ میلاد برگزار شد دست‌اندرکارانِ ساختِ برج نیز حضور داشتند و از سازه‌ی برج بازدید کردند و نگرانیهای خود و نیز پرسشهایی که درباره‌ی چگونگیِ نگهداشتِ برج داشتند با مسئولانِ کنونی مطرح کردند که از نتیجه‌ی این بازدید تا کنون گزارشی دقیق منتشر نشده است.
کنون، چنان‌که برمی‌آید، ترکهای پارکینگ یا زمینِ گودِ رها شده در نزدیکیِ مرکزِ همایشهای برجِ میلاد چون جدا از سازه‌ی بتنی برج‌اند نمی‌توانند بدان آسیبی وارد کنند و به فروریزیِ برج بینجامند، لیک مهم آن است که سامانه‌های پایش و نگهداشتِ برج همواره به‌روز باشند تا کوچک‌ترین مشکل را پیش از آنکه بدل به بحران گردند نشان دهند.