نان قوت اصلی مردم و تنها ماده غذایی است که هنوز می توان سر سفره مردم پیدا کرد؛ سفره هایی که شاید گوشت، برنج، حبوبات، لبنیات و بسیاری از مواد غذایی مهم در آن یا وجود ندارد یا اینکه بسیار کم شده است.

نان قوت اصلی مردم و تنها ماده غذایی است که هنوز می توان سر سفره مردم پیدا کرد؛ سفره هایی که شاید گوشت، برنج، حبوبات، لبنیات و بسیاری از مواد غذایی مهم در آن یا وجود ندارد یا اینکه بسیار کم شده است.
در گذشته نه چندان دور نان خشکی یکی از مشاغل خوب و پر درآمد بود و هر روز چند نان خشکی در هر محله فریاد می زدند: نان خشک و ... . امروز حتی دیگر گذر نان خشکی هم به  کوچه و محله نمی افتد.
دزدی، نا امنی و بالا رفتن از دیوار مردم کاری طبیعی و عادی شده است، حتی مسجد، خانه خدا هم دیگر امنیت ندارد، نه از دست کفار و خداناباوران، بلکه از دست خود مسلمانان گرسنه، که فقر و تنگدستی دین و ایمان را هم از آنان گرفته است، و برای لقمه ای نان، گرفتن جان انسانی هم برای برخی مهم نیست!
گاهی بدست آوردن نان برای بابا، در استان فقیر و محروم سیستان و بلوچستان کاری سخت و طاقت فرسا شده است. سوخت کشی؛ بدست آوردن نان در میان شعله های آتش، حمل مواد سوختی بصورت خطرناک و نا ایمن که هر روز باباهای زیادی خود در میان این شعله ها می سوزند و کودکان زیادی نان آور خانواده را از دست می دهند و خود چاره ای جز ترک مدرسه و کودک کار شدن ندارند! 
صف های نان هر روز شلوغ تر و شلوغ تر می شوند، تا جایی که نماینده ایرانشهر، دکتر درخشان هم دیگر فریاد بر آورده و از نبود و گرانی نان سخن می گوید. نانی که رسیدن به آن برای شهروندان بدون پارتی و قیمت چند برابری ممکن نیست!
در آوردن نان دیگر مانند گذشته نیست که کودکان در کتاب فارسی اول دبستان داستان آن را می خواندند؛ نان، بابا نان داد. برای بابا، نان دادن هم سخت و دشوار شده است. بابا ساعت ها باید در صف نان بایستد تا شاید به گفته نماینده ایرانشهر بتواند با پارتی و قیمتی بالا لقمه ای نان سر سفره برد!
شاید روزی نان هم سهمیه بندی شود و با کارت نان و کالابرگ توزیع شود و شاید نسل جوان دیگر رویای ازدواج و تشکیل خانواده و مسکن و... را از رویاهای دست نیافتنی خود داند و فقط به نان فکر کند. شاید آنانی که از پیری جمعیت نگرانند و مردم را به ازدواج و فرزند آوری تشویق می کنند، غم نان ندارند و از رم کردن اسب چموش و سرکش تورم و گرانی بی خبرند و نمی دانند که سفره های مردم در حال خالی شدن از آخرین قوت لایموت یا همان نان شده است.
آری! نان در بلوچستان فقیر و محروم آنقدر کمیاب شده که برای رسیدن به او باید پارتی و جیبی پر از پول داشت و دیگر کودکان ما هم باید قصه؛ بابا نان داد را فراموش کنند و به جای آن سرود بابا برای لقمه ایی نان جان می دهد، بسرایند. و امروز چه سخت است، بابا شدن و نان دادن.