در قدیم، که برخی قبایل به دیگران دستبرد و شبیخون می‌زدند، سُم اسبان خویش را نعل وارونه می‌کوبیدند تا مسیر رفت و برگشتشان مخدوش شود و ردشناسان نتوانند آنها را پیدا کنند. برخی از قبایل حتی نعل کفش‌های خود را هم وارونه میخ می‌کردند و جای پنجه و پاشنه را عوض می‌کردند تا، علاوه‌بر رد اسبان، رد خودشان هم قابل پیگیری نباشد. این ترفند، نوعی حیله جنگی نیز بود که سواره‌نظام از آن بهره می‌جستند تا دشمن مسیرشان را گم کند. 
این مثل در شعر برخی شاعران نیز دیده می‌شود: 
تا نشان سُم اسبت گم کنند
ترکمانا، نعل را وارونه زن
(قاآنی)
من کی‌ام؟ گفتی که گویم خاک نعلین منی
ماه من تا چند نعل باژگونه می‌زنی؟!
(کمال خجندی)
برگرفته از: ریشه‌های تاریخی امثال و حکم، مهدی آملی پرتوی.»