بعضی وقت‌ها می‌مانی که منظورت را چگونه بگویی و این به دلیل شرایط خاص زمانه است. چه بگویی؟چگونه بگویی که به کسی بر نخورد! که احیانا بد برداشت نشود. چه می‌دانم یک وقت احیانا کافرت ننامند!
دست کم از 20 سالگی کار فرهنگی می‌کنم. یکی از مدارک دانشگاهی ام مدیریت تبلیغات فرهنگی است هرچند خیلی به این مدارک نباید دل بست چه، می‌دانیم ساختار دانشگاه‌های ما با مشکلات اساسی روبروست. اگر دانشجو خارج از برنامه درسی دانشگاه، علاقمند به درس و تحقیق و آزمایش و پی گیری نباشد داستان می‌شود همان که نباید!
اصلا چرا من وارد بحث ساختار دانشگاه‌ها شدم که الان محل بحثم نیست. بر می‌گردم به همان کارهای فرهنگی و 20 و اندی سالی کار فرهنگی-مذهبی در جاهای مختلف.
حالا اما می‌خواهم تمام این سوابق را یک جا کنم و به پشتوانه‌اش- اگر پشتوانه باشد- عرض کنم جسارتا با «اعتراف» یا «توضیح» یا هرچه بشود اسمش را گذاشت دختران اکباتان موافق نیستم. از نظر قانون کشور کار دختران نوجوان یا جوانی که در شهرک اکباتان رقصیدند صحیح نیست. با این حال آن فیلم بعد از رقص آنان و توضیحات و معذرت خواهی و ما اشتباه کردیم و ما پوزش می‌خواهیم و ما چنین و ما چنان یک نوع بدسلیقگی و ضد تبلیغ است. در شرایط فعلی حتی اگر واقعا دختران اکباتان آن حرف‌ها را از تهِ دلشان بیان کرده باشند اما افکار عمومی ناخوداگاه به سمت داستان «اعتراف اجباری» می‌رود، نمی‌رود؟
می‌شد و در نمونه‌های احتمالی آینده هم می‌شود راه حل بهتری برای این موضوعات یافت.
راهش خیلی سخت نیست.اگر کسی خارج از قانون کاری انجام داد -منظورم در حد کلیپ رقص دختران اکباتان است- مطابق قانون با آنان اما برخوردی توام با رحمت و رافت اسلامی و در نظر گرفتن شرایط سنی صورت گیرد و تمام.
باور بفرمایید پخش کلیپ اظهار پشیمانی و معذرت خواهی با چنین شرایطی فقط بازخورد منفی دارد و لاغیر؛ از ما گفتن بود.
منبع: خبرآنلاین