در چند دهه اخیر کمتر کسی تصور می‌کرد که ورزش در سطح یک صنعت در سیستم اقتصادی جامعه نقشی موثر داشته باشد.
در گذشته آنچه از ورزش برای جامعه مطرح بود بیشتر جنبه تفننی و سرگرم‌کننده آن بود. به عبارت دیگر ورزش عمدتا به صورت غیرحرفه‌ای و آماتور انجام می‌شد و دولت‌ها نقش محوری در برنامه‌ریزی، سازماندهی و اجرای برنامه‌های ورزشی ایفا می‌کردند.
اما امروزه وضعیت به کلی تغییر پیدا کرده است و سازمان‌های تجاری و شرکت‌های بزرگ اقتصادی وارد فعالیت و سرمایه‌گذاری در حوزه ورزش شده‌اند.
آنها برای انواع رشته‌های ورزشی برنامه‌ریزی می‌کنند و دخالت دولت‌ها را در امر سرمایه‌گذاری به حداقل رسانده‌اند.
اکنون بسیاری از رشته‌های ورزشی چه در شکل قهرمانی و چه به شکل تفریحی در جامعه عمدتا به صورت تجاری سازماندهی می‌شوند. بدین صورت که ورزشکاران در ورزش‌های حرفه‌ای در ازای شرکت در تمرینات ورزشی و انجام مسابقات یا انجام نمایش‌های ورزشی حقوق و پاداش دریافت می‌کنند و پرداخت این حقوق و پاداش ممکن است به شکل دستمزد، پرداخت هزینه‌ها، پرداخت مخارج شخصی و یا هرشکل مناسب دیگر انجام پذیرد.
تا قبل از سال ۱۹۷۰ هرگز تصور نمی‌رفت که ورزش با اقتصاد جامعه تا این حد پیوند خورده باشد اما اکنون توسعه و گسترش ورزش بدون محاسبات دقیق اقتصادی، تجاری و بالاخص توجه به جوانب متفاوت بازاریابی امکان‌پذیر نیست.
توسعه ورزش در شرایط کنونی به عوامل زیر بستگی دارد:
الف: حمایت صاحبان و مالکان سرمایه و شرکت‌های تجاری و صنعتی از تشکیل تیم‌های ورزشی و حضور آنها در مسابقات.
ب: برگزاری لیگ‌ها و مسابقات ورزشی به منظور کسب درآمد حاصل از فروش مستقیم بلیط به تماشاچیان و جذب تماشاچیان بیشتر به ورزشگاه‌ها.
ج: انعقاد قراردادهای مالی با رسانه‌های گروهی به ویژه تلویزیون و پخش رویدادها و مسابقات ورزشی به منظور جلب حمایت‌های اقتصادی و اجتماعی.
باید توجه داشت چنانچه فعالیت‌های ورزشی به مثابه یک صنعت در جامعه تلقی شود، اثرات مثبت و سودمند آن در اقتصاد و تولید جامعه مشاهده خواهد شد.
در جریان تحقیقی در دوازده کارخانه بزرگ تولیدی که در فرایند آن روزانه برنامه‌های ورزشی مناسب در زمان نیم ساعت به اجرا در آمد، مشاهده شد که کارگران انگیزه و اشتیاق بیشتری برای انجام کار داشتند.
ضرورت ساختن فضاهای ورزشی در کنار کارخانجاتی که بیشتر از یکصد نفر پرسنل دارند، امری اجتناب‌ناپذیر است و اعتقاد بر این است که برنامه‌های تربیت بدنی و فعالیت‌های ورزشی چنانچه به صورت صحیح و اصولی براساس نیازهای واقعی شرکت‌کنندگان ارائه شود برای جامعه نوعی سرمایه‌گذاری اساسی به شمار خواهد آمد که در زمینه منابع انسانی انجام می‌شود.
متخصصان علم اقتصاد سرمایه را به دو قسمت تقسیم‌بندی می‌کنند: سرمایه فیزیکی (مادی) و سرمایه انسانی.
سرمایه انسانی به عنوان یک عامل تولیدی که خود نیز تولید شده و محصولی از سرمایه‌گذاری است، جزئی از مفهوم کلی سرمایه در جامعه را تشکیل می‌دهد.
مهارت‌ها، ظرفیت‌ها و توانایی‌هایی که یک فرد چه در زمینه تخصصی حرفه خویش و چه در سایر زمینه‌های اجتماعی دریافت می‌دارد و یا تحصیل می‌کند جزو سرمایه‌های انسانی محسوب می‌شود. فعالیت‌های ورزشی مناسب در بهبود کیفیت نیروی انسانی در جامعه نقش موثر و عمده دارد و توسعه ورزش موجب بهره‌وری بیشتر در تولید می‌شود.
باید گفت با عنایت به کارکردهای مثبت و شایسته ورزش در جامعه باید سرمایه‌گذاری‌های هماهنگ، مناسب و متناسب با نیازها همگام با سایر برنامه‌های اقتصادی- اجتماعی در بخش‌های زیر انجام شود:
۱- سرمایه‌گذاری در احداث و توسعه اماکن و فضاهای ورزشی قهرمانی و تفریحی
۲- سرمایه‌گذاری در ارائه خدمات ورزشی
۳- سرمایه‌گذاری در ساختن آزمایشگاه‌های طب ورزشی و ارائه خدمات درمانی و پزشکی
۴- سرمایه‌گذاری خاص برای صادرات کالاها و خدمات ورزشی
۵- سرمایه‌گذاری در بخش تحقیقات بنیادی و کاربردی در زمینه‌های مختلف علوم ورزشی
۶- سرمایه‌گذاری در تربیت و آموزش نیروهای انسانی متخصص و تربیت مربی در زمینه ورزشی
۷- سرمایه‌گذاری بخش خصوصی و دولتی در تولید و تجارت لوازم و کالاها و تجهیزات ورزشی
۸- سرمایه‌گذاری بخش خصوصی و دولتی در توسعه باشگاه‌های ورزشی و توسعه ورزش به عنوان یک صنعت سودآور در جامعه
۹- سرمایه‌گذاری برای ایجاد اشتغال مستقیم و غیرمستقیم با رونق گردشگری و توسعه بازارهای محلی از طریق حوادث ورزشی
۱۰- سرمایه‌گذاری و توسعه در زمینه رسانه‌های ورزشی