بازی‌های آسیایی زمستانی درحالی در هاربین چین به پایان رسید که کاروان ایران نتوانست نتیجه قابل توجهی کسب کند.
به گزارش تسنیم، نهمین دوره بازی‌های آسیایی زمستانی در حالی به میزبانی شهر هاربین در کشور چین برگزار شد که کاروان ورزشی کشورمان با 14 ورزشکار در آن شرکت کرد و همچون دوره گذشته و البته بیشتر ادوار برگزار شده این بازی‌ها، میدان را دستِ خالی ترک کرد تا یک ناکامی دیگر برای ورزش‌های زمستانی ایران رقم بخورد. این موضوع نشان می‌دهد در سال های گذشته توجهی که باید به این رشته می‌شده صورت نگرفته چرا که اگر غیر از این بود شاهد موفقیت های بیشتر ورزش های زمستانی بودیم نه موفقیت های مقطعی و گذرا.
در کاروان ایران که با نام «فجر» در این رویداد شرکت کرده بود، 14 ورزشکار به همراه 4 مربی، 2 سرپرست و یک سرپرست کاروان اعزام شدند.
ورزشکاران ایران طی چند روز با حریفان به رقابت پرداختند که بدون آنکه مدالی بگیرند و حتی به آن نزدیک هم باشند، به کارشان پایان دادند. کاروان ایران در دوره قبلی در سال 2017 به میزبانی ساپوروی ژاپن با 10 ورزشکار شرکت کرده بود که بهترین عملکرد آنها کسب رتبه پنجم توسط حسین ساوه شمشکی در مارپیچ بزرگ بود. رتبه‌های 7، 9، 10، 11، 12، 13 و 14،رتبه‌هایی بودند که 8 سال قبل توسط ملی‌پوشان ایران کسب شدند. این در حالی بود که حتی 3 ورزشکار از ایران دیسکالیفه شده یا به خط پایان نرسیدند.
حالا پس از گذشت 8 سال، به جای آنکه حرکت اسکی ایران رو به جلو باشد، نه تنها رو به عقب بوده، بلکه رکوردها و رتبه‌های ضعیف‌تری نیز به ثبت رسیده که نیاز به بررسی دارد.
نکته مهم اینکه پس از کسب یک نقره و دو برنز در بازی‌های 2011 آستانه، حسرت مدال همچنان بر دل اسکی ایران باقی مانده است. در واقع این سه مدال، تنها مدال‌های ایران در ادوار مختلف بازی‌های آسیایی زمستانی محسوب می‌شود.
ملاک اعزام‌ها چه بود؟
بارش برف در ایران تا پیش از اعزام کاروان فجر به چین، در پایین‌ترین حد ممکن بود و عملاً فرصتی برای تمرین ورزشکاران ایجاد نشد. این در حالی بود که این نفرات حتی فرصت اردوی خارج از کشور از جمله ترکیه را نیز از دست دادند. در این میان مشخص نشد که ورزشکاران با چه متر و معیاری در فهرست اعزام به هاربین قرار گرفتند. شاید همین مسئله یکی از دلایل ثبت همین نتایج ضعیف باشد. فدراسیون باید در این زمینه توضیحات لازم را بدهد که معیار اعزام ها چه بود و چرا چنین نتایجی رقم خورده است.
مدیریت مقصر است یا ورزشکار؟
یکی از سوال‌هایی که پس از برگزاری هر رویدادی مطرح می‌شود، این است که «مدیریت مقصر نتایج ضعیف است یا ورزشکار؟». ورزشکاران به دلیل نداشتن اردوی مناسب و کافی، کمبود امکانات و ... فرصتی برای بهتر کردن رکوردها و رتبه‌های خود ندارند و کمتر می‌توان به آنها خُرده گرفت. در چهار سال گذشته کارهایی در فدراسیون اسکی انجام شد اما در هاربین نتیجه آن چیزی نشد که باید می‌شد. به هر حال بازی‌های آسیایی زمستانی مهمترین رویداد ورزش‌های زمستانی است و همه برای رسیدن به جایگاهی خوب در آن تلاش می‌کنند. با این وجود ایران عملکرد مناسبی نداشت و باید مشخص شود که چرا چنین اتفاقی افتاده است. آیا امکانات خوب نبوده؟ آیا ورزشکاران در آمادگی نبودند؟ آیا فدراسیون نتوانسته شرایط لازم را مهیا کند؟ آیا وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک نقش خود را به خوبی ایفا نکرده‌اند؟ هر کدام از این موارد باید واکاوی شده تا مشخص شود چرا چنین شرایطی رقم خورده است.
چرا هاکی روی یخ و کرلینگ
اعزام نشدند؟
یکی از مسائلی که در خصوص کاروان ایران باعث تعجب شد، عدم اعزام تیم‌های هاکی روی یخ و کرلینگ بود. هاکی روی یخ چند سالی است که فعالیت‌هایش را در کشورمان آغاز کرده و اعزام به هاربین می‌توانست برای این تیم قدم بلندی برای حرکت در مسیر موفقیت باشد؛ موضوعی که حتی درخصوص کرلینگ هم تا حدی صدق می‌کند. زمانی که کشور ما به سمتی می‌رود که بارش برف رو به کاهش است، چرا سراغ رشته‌هایی مثل هاکی روی یخ و کرلینگ نمی‌رویم که روی یخ می‌توانند کار کنند؟
نکته جالب توجه اینکه احمد دنیامالی وزیر ورزش و محمد تابع سرپرست کاروان ایران نیز به عدم اعزام این دو تیم واکنش نشان دادند. وزیر ورزش در خصوص اینکه بارها در خصوص لزوم توسعه ورزش‌های زمستانی در کشور صحبت شده، اما چرا دو رشته هاکی روی یخ و کرلینگ که المپیکی هستند و در دنیا در حال رشد هستند، به بازی‌های زمستانی آسیایی هاربین اعزام نشدند، گفت: نمی‌دانم چگونه است که هاکی روی یخ و کرلینگ به بازی‌های زمستانی آسیایی در هاربین چین اعزام نشده است و آن را پیگیری می‌کنم و تلاش می‌کنم که این رشته‌ها بیشتر در مسابقات بین المللی حضور داشته باشند. باید این بضاعتی که در این رشته‌ها وجود دارد را توسعه دهیم و انشالله در آینده در رشته‌های بیشتری شرکت کنند. همچنین تابع نیز با مناسب دانستن عملکرد ورزشکاران ایران عنوان کرد: در کمیته ملی المپیک با روسای فدراسیون‌ها و کارشناسان بررسی‌ها را انجام دادیم. بحث این بود که وقتی در بازی‌ها حاضر می‌شویم، سراغ رشته‌هایی برویم که قدمت طولانی‌تری در ایران دارند و باعث تقویت آنها شود. ما در ایران رشته‌هایی داریم که به لحاظ جایگاهی در جایگاه اسکی صحرانوردی و آلپاین و کوهنوردی نیستند. ترجیح داده شد رشته‌های که اعزام نشدند، در جهت رشد آنها حمایت شود و در دوره بعدی حضور پر قدرتی داشته باشند.
وعده هوایی پاداش دو برابری
محمود خسروی‌وفا رئیس کمیته ملی المپیک روز 13 بهمن عنوان کرده بود: «مبلغ پاداش پای سکوی بازی‌های زمستانی آسیایی از بازی‌های تابستانی هانگژو بیشتر است و دو برابر آن خواهد بود و معادل ریالی آن پرداخت می‌شود. پاداش کمیته ملی المپیک ظرف دو تا سه روز و قبل از رسیدن ورزشکاران به تهران در حساب آنها خواهد بود.» شاید کمیته هم می‌دانست که ورزشکاران ایران عنوانی به دست نمی‌آورند که قول چنین پاداشی را داده بود.
راحت باشید؛ مدال مهم نیست
موضوع دیگری که باید به آن اشاره کرد، نگاهی است که مسئولان رده بالای ورزش دارند. در شرایطی که اسکی‌بازان اعتقاد داشتند در مسیر اعزام به هاربین، نه اردو و نه برنامه‌ریزی مشخصی برای کسب نتیجه وجود داشته، خسروی‌وفا در مراسم بدرقه کاروان گفته بود: ما توقع زیادی از ورزش زمستانی نداریم، اگر مدال کسب شود بهتر است. ما صرفا دنبال مدال نیستیم. اینکه مدال نگرفتند را گردن کسی بیندازیم، خط قرمز ماست. اینکه چون فلان چیز نبوده مدال نمی‌گیریم، پس چرا می‌روید؟ نوع فرهنگ و موقعیت جغرافیایی ما فرق می‌کند و این مشخص است. برای ما مهم این است سفیران خوبی برای ورزش باشید. مهم این است که از پیست خارج نشوید و خوب ظاهر شوید. راجع به مدال نگران نباشید ولی اگر کسی مدال بگیرد نام کاروان و رشته خود را بلند کرده است.
لزوم تغییر نگرش
در ورزش‌های زمستانی
آنچه مسلم است، این است که نگرش‌ها درخصوص اسکی و سایر ورزش‌های زمستانی باید تغییر کند و تا زمانی که این اتفاق نیفتد، نتایج همان چیزی خواهد بود که در سال‌های اخیر رقم خورده است. کاهش بارش برف، پایین ترین درجه از بهانه‌گیری‌ها برای فرار از مسئولیت است. چه خوب است برنامه‌ای نوشته شود که اسکی ایران بتواند حداقل در دوره آینده که سال 2029 به میزبانی عربستان برگزار می‌شود، عملکرد بهتری داشته باشد و این شرایط به وجود بیاید که همگان از عملکردی خوب صحبت کنند، نه تکرار نتایج ضعیف.