احساس می کنم برخی تصور می کنند در هر وضعیتی باید منتقد بود؛ یعنی گویی حکمی نازل شده که اگر می خواهید دیده شوید و به چشم بیایید تحت عنوان فعال رسانه ای و سیاسی، لازم است همواره نقد کنید و هر اقدامی را زیر سوال ببرید.
در ماجرای سفر سرزده و یک روزه رافائل مارینو گروسی رئیس سازمان بین المللی انرژی اتمی به کشورمان و توافق مهمی که صورت گرفت از هر جناح و جریانی که باشیم باید اقدام دولت رئیسی را ستایش و تمجید کنیم. این دولت اگر بنا بود به ساز عده ای تندرو و بی خبر از روابط بین الملل در مجلس و رسانه ها عمل کند، شک نباید کرد که اکنون یک قطعنامه علیه تهران صادر و دروازه های بازگشت پرونده ایران به شورای امنیت گشوده شده بود. اکنون که این دولت توانسته تندروی های مجلس را کنترل کند و براساس منافع ملی با آژانس انرژی اتمی توافق نماید بایستی از آن استقبال کرد و تشویق نمود که هر چه زودتر برجام نیز احیا شود.
اینکه برخی عنوان می کنند بخش اعظم طرفداران دولت رئیسی رفتار دوگانه در قبال همکاری و تعامل با غرب دارند به طوریکه واکنش آنها به این موضوع در این دولت و دولت قبلی تفاوت های بسیاری دارد نظر دقیق و درستی است اما چه دخلی به دولت روی کار دارد؟ ملاک و معیار باید تصمیمات و خروجی آن در دولت باشد و براساس آن قضاوت نمود و رای داد.
به نظر می رسد هر چقدر میان نیروهای تندرو اصولگرا و دولت رئیسی فاصله وشکاف ایجاد شود باید استقبال کرد. چراغ انتقاد از این دولت توسط چهره های تندرویی امثال حسین شریعتمداری روشن شده و این نوید را می دهد که پاستور نشینان تمایل دارند اگر معذوریتی نباشد براساس منافع ملی تصمیم بگیرند. دولت احمدی نژاد نیز در برهه ای ظاهرا متمایل شده بود که با طناب پوسیده تندروها به چاه نرودئ ولی خیلی دیر. اکنون که در همین ابتدای دولت سیزدهم مشاهده می کنیم برخی نقدها آغاز شده نشانه خوبی می تواند باشد؛ ضمن آنکه به نظر می رسد این نقدها در آینده نه چندان دور شدت بیشتری هم بگیرد و علی الخصوص که در حال حاضر دولت مشغول تقسیم پست ها است.
خلاصه مطلب اینکه اگر تا صباح دیگر یک جریان انحرافی دیگر به ظن دوستان کیهانی از درون دولت بیرون آمد نباید تعجب کرد!

*حقوقدان و استاد دانشگاه