به گزارش مردم سالاری آنلاین، نرخ رشد جمعیت در دهه ۶۰ بسیار بالا بود و در دهه‌های بعد ناگهان کاهش یافت. همین مسئله باعث شده تا در سال‌های اخیر به ناگهان جمعیت میان‌سال و سالمند افزایش یابد در حالی که به همان نسبت جمعیت جوان و شاغل ایجاد نشده است. برای مثال در سال ۱۳۶۵ جمعیت ۳۰ ساله و بالاتر، ۲۸ درصد از کل جمعیت کشور را تشکیل می‌داد اما در سال ۱۴۰۰ پیش‌بینی شده که این نسبت به ۵۷ درصد از جمعیت کل کشور برسد.

براساس گزارش اکوایران، از طرفی، هم‌زمان که جمعیت افراد میان‌سال و سالمند افزایش یافته، امید به زندگی نیز بالاتر رفته است. صندوق‌های بازنشستگی از زمانی که فرد بازنشسته می‌شود تا زمانی که فوت می‌کند به او حقوق و مزایا پرداخت می‌کنند. بنابراین هر چه امید به زندگی بالاتر رود، طول مدتی که فرد تحت پوشش صندوق است نیز بالاتر می‌رود. هم‌سویی این دو عامل در کنار هم باعث شده تا شکاف سن برقراری بازنشستگی و امید به زندگی به طرز قابل‌توجهی افزایش یابد.