كاش دولت سكوت مي كرد!

مدتی است سران دولت اعم از رئیس و دیگر ارکان، بحث فلسفی و ماورائی نمی کنند یا لااقل کمتر. این کار به هر دلیل باشد مثلا فشار امثال مطهری و ناطق یا تذکرات دیگران، درست همان چیزی است که بهتر بود شش هفت سال قبل انجام می دادند و از اظهار نظر در امور ماوراءالطبیعی و مهدویت و هاله نور و علوم غریبه و پیشگویی و مدیریت جهانی خود داری می ورزیدند.

و اما، این رفتار، همان بود که دولت اصلاح طلب هم داشت. شش هفت سال از توسعه سیاسی دم زد و این آخر کار ساکت شد و به اقتصاد پرداخت. آن زمان هم ناصحین به آنان گفتند این بحث ها را نکنید و فقط به اداره کشور بپردازید، اما آنان اظهار کردند مگر ما فقط یک تدارکاتچی و انباردار هستیم؟

یکی از این ور بام افتاد و دیگری از آن طرف.

اشکال کار این است که متاسفانه هر دو بار دیر به این سکوت اقدام شد. یعنی وقتی اینها و آنها ساکت شدند که به خصوص در زمینه اقتصادی فرصت ها از دست رفته بود و کشور آسیب جدی دیده بود.

اما ای کاش فقط همین بود، مساله دیگری پدید آمد. مشکل این بود که بند و بست فکری جامعه هم، به مقدار زیادی از هم گسست.

آن دولت فخیمه آن قدر در بوق توسعه سیاسی آن هم از سمت گشادش دمید و اظهار تردید در حرفهای جاری و ساری کرد که واکنش متدینین را علیه خود برانگیخت و کمترین گناهش همین بود که سبب شد دولتی سر کار بیاید که این طرف بیفتد و دست همه را در حنا بگذارد.

حالا هم گناه این دولت کم نخواهد بود اگر جوری رفتار کرده باشد که حتی متدینین و اصولگرایان و اصلاح طلبان معتدل هم از آن دور شوند، و ابراز بیزاری کنند و نامه به مقامات بنویسند و به دیگران پناه ببرند.

ای کاش ممکن بود که این دولت در حد قابلیت و ظرفیت خود و شرح وظایفش عمل کند و از زدن حرفهای خیلی مرتفع و آرمانی دست نیافتنی و گاه غیر قابل اثبات خودداری ورزد و واقع گرا شود.