غربي ها در ده سال گذشته بيش از حد بر راهبرد نظامي در افغانستان تاکيد کردند

به گزارش شبکه ی تلویزیونی الجزیره انگلیسی ؛دیوید میلیبند در گفتگو با این شبکه ی تلویزیونی درباره آزاد شدن عبدالباسط المقراحی فرد متهم به دست داشتن در ماجرای بمب گذاری در یک فروند هواپیمای آمریکایی بر فراز آسمان لاکربی اسکاتلند گفت :با توجه به اینکه المقراحی پس از آزادی بیش از دو سال زنده بود ولی دولت اسکاتلند هنگام آزادی ، وی را فردی در آستانه ی مرگ توصیف کرده بود به نظر من آزاد کردن وی اقدامی اشتباه بود.تصمیم به آزادی المقراحی تصمیمی مستقل در اسکاتلند بود و هیچ مداخله ی از لندن در این باره صورت نگرفت.
وی درباره اوضاع افغانستان گفت:اگر تاریخ خروج از افغانستان بدون برنامه ای برای تعیین تاریخی برای رسیدن به توافق سیاسی در این کشور باشد هیچ نتیجه ای حاصل نخواهد شد. منظور من از خاتمه ی کار در افغانستان این است که بیش از سی هزار روستا با نژادی های مختلف ، در درون سیستم سیاسی افغانستان باشند ، القاعده از افغانستان خارج شده باشد و همسایگان افغانستان چه پاکستان و چه ایران اوضاع افغانستان را بی ثبات نکنند. آنچه که باعث شده است امروز شاهد اوضاع کنونی در افغانستان باشیم این است که در طی این ده سال توازنی بین راهبرد نظامی و راهبرد سیاسی وجود نداشته است. به نظر من بر تلاش نظامی برای آموزش دادن ارتش ملی افغانستان که اهمیت هم دارد بیش از تلاش های سیاسی برای ساختن یک سیستم سیاسی در افغانستان تاکید شده است. در افغانستان نه تنها هرگز یک دولت مرکزی حکومت نکرده است بلکه مرزهای این کشور به خصوص با پاکستان و نیز در دیگر مرزها نیاز به ثبات وجود دارد.
وزیر امور خارجه ی پیشین انگلیس درباره اوضاع نابسامان اقتصادی در کشورهای اروپایی هم گفت:مشکل اقتصادی که اکنون در اروپا وجود دارد این است که ریاضت جمعی اقتصادی با تدبیر و دور اندیشی جمعی اشتباه گرفته شده است. کاهش دادن کسری بودجه یا بدهی های عمومی دولت ها اقدامی دور اندیشانه است اما اگر همه ی کشورهای حوزه ی یورو بخواهند همزمان مخارج عمومی خود را کاهش دهند احمقانه خواهد بود چون در این صورت بخش خصوصی شاهد کاهش فعالیت است. اوضاع در آمریکا خیلی جالب است بهبود اقتصادی آمریکا خیلی درخشان نیست اما بیش از دو درصد است چون دولت آمریکا اعلام کرده است که وقتی بخش خصوصی سرمایه گذاری نکند دولت پا پیش خواهد گذاشت. در کشوری مثل انگلیس اکنون شاهدیم هفتصد و پنجاه میلیارد پوند در حساب شرکت های خصوصی دست نخورده باقی است و هیچ کس سرمایه گذاری نمی کند. علت سرمایه گذاری نکردن شرکت های خصوصی هم نبود تقاضا در بازار است . ریشه ی نبود تقاضا در بازار هم ریاضت های اقتصادی است.