چاقویی که دسته خودش را می برد

اتفاقات خونباری که در پاریس رخ داد آنقدر تلخ و نفرت انگیز هست که هر انسان آزاده ای را در سرتاسر دنیا به تاسف فرو می برد. تلخ است کشته شدن انسان های بی گناهی که تنها دلیل مرگشان حضور در بعداز ظهری دل انگیز در یک مسابقه فوتبال یا کنسرت موسیقی یا کافه رستورانی کنار خیابان بوده چه پاریس و در مقیاسی کوچک تر ، استانبول همه لطف و چشم نوازی و دل نوازی خود را در آن صندلی های کوچک کنار جاده مستتر کرده اند که بنشینی و بنا بر موقعیت قهوه فرانسه سفارش بدهی یا ترک.
تلخ است مسابقه ای باشد بین دو تیم درجه یک مثل فرانسه و آلمان و مردمان غرق در تماشای ستاره ها یا دل بسته به جادوی ساقی و تکنیک فوق ستاره ای، یا امیدوار به برتری تیمی و پرچمی.
تلخ است حضور مردمانی در کنسرتی برای از یاد بردن یک هفته کار سخت و دشوار یا دیدن هنرمند محبوبی یا گوش کردن به موسیقی گوش نوازی و بعد صفیر تلخ مرگ را شنیدن.
برای ما که هم تجربه وحشت از بمب و بمبگذاری و انفجار را داریم و هم زخم خورده حوادث تروریستی هستیم و هم تجربه سال ها زندگی در دل جنگ ، با غم و اندوه ناشی از اینگونه حوادث آشنایمان ساخته ، این حوادث در هرجای دنیا که رخ دهند تلخی خاصی دارند که یاد غم ایام نه چندان دور را به ذهن بازمی گرداند.
از این تلخ تر اما همان گزارش های همیشگی بعد از حادثه است که خبرنگارها بعد از دریافت اطلاعات از شاهدین حادثه مخابره می کنند. تروریست ها در حالی که فریاد می زدند الله اکبر مردم را به گلوله بستند!
این تلخ ترین صحنه هر حادثه تروریستی است. می کشند و می اندازند گردن اسلام و مردم وحشت زده و زخم خورده هم فکر می کنند این حوادث کار مسلمان هاست! که نیست. که کار دست پرورده هایی است که خودشان به جان مردم سوریه و عراق انداختند و حالا نوبت به خودشان رسیده. روزگاری بود که دولت های غربی گروهی را تجهیز می کردند برای جنگ با روسیه در سرزمین افغانستان. نامشان آزادیخواهان و مبارزه طلبان با اشغالگران بود. به خودشان لقب القاعده را داده بودند.جنایاتی که القاعده بعدها کرد و بعد حملات تروریستی اش علیه دنیای غرب به ویژه آمریکا ، نشان داد که این چاقو قادر به بریدن دسته خود هست.
اتفاقی که دوباره و با داعش رخ داده. داعش و برخی دیگر از گروه های پیکارجو در سوریه ابتدا با هدف مبارزه بی رحمانه با دولت بشار اسد ، از سوی دولت های غربی مورد حمایت قرار گرفتند منتهی دیری نپایید که استقلال خود را به دست آوردند و اسلحه خود را علیه اربابان دیروز مورد استقاده قرار دادند.
آنچه در پاریس رخ داد ، نشان می دهد که شر این گروه ها محدود به خاورمیانه نیست. آنها که تیغ، دست زنگی مست دادند حالا دارند جسد شهروندان خود را از کف کوچه های وحشت زده پاریس جمع می کنند به بهانه هزینه ای که برای اعتماد به گروهی غیرقابل اعتماد پرداختند!
پاریس شهری است زیبا و دوست داشتنی و کنسرت موسیقی و مسابقه فوتبال و قهوه خوردن در لبه کوچه های قدیمی و ساختمان های تاریخی ، در این شهر تاریخی و زیبا مزه ای دیگر دارد اما دمشق و بغداد و کوبانی و موصل هم زیبا بودند و آرام. نمی توانی یک گروه مسلح را تجهیز کنی و بعد در آرامش بنشینی و قهوه ات را بخوری. این پیغام تلخی بود که بمب گذاری های تلخ پاریس مخابره اش کرد وقتی فوق ستاره ها مشغول رد و بدل کردن پاس بودند و صدای انفجار بمب، به همه فهماند که دوران دیگری آغاز شده. کمی شبیه نیست به صحنه های پر هیجان شوالیه تاریکی برمی خیزد؟ جایی که بین، ورزشگاه را تخریب کرد تا نشان دهد که شهر مال اوست؟