حضور زنان در ورزشگاه «فقط در بازیهای ملی» و چند پرسش

در سالهای اخیر، حضورِ زنانِ ایرانی در ورزشگاهها یکی از مهم‌ترین بحثهای ورزشِ کشور بوده که پس از کش و قوسهای فراوان و تهدیدِ فیفا قرار بر این شده است که زنان تنها در بازیهای تیمِ ملی و آن‌هم فقط در ورزشگاهِ آزادی امکانِ حضور داشته باشند تا چنین هم بر خواستِ هوادارانِ رفتنِ زنان به ورزشگاهها سرپوش گذاشته شود و هم از فشارهای جهانی که با تهدید و تحریمِ ورزشِ کشور همراه بوده کاسته شود و هم این‌که از این به بعد جمهوریِ اسلامیِ ایران تنها کشورِ جهان نباشد که زنانش حقِ ورود به ورزشگاهها را ندارند!
به گزارشِ «مردم‌سالاری آنلاین»، با توجه به نامه‌ی اولتیماتومِ رئیسِ فیفا، جیوانی اینفانتینو، به فدراسیونِ فوتبال که در آن بر لزومِ حضورِ زنان در ورزشگاهِ آزادی در بازیهای مقدماتیِ جامِ جهانی تأکید شده بود، فدارسیونِ فوتبال و دیگر نهادهای دست اندر کار به تکاپو افتادند تا این مشکل را برطرف کنند. در پیِ آن، مدیرِ کلِ روابط عمومیِ وزارتِ ورزش و جوانان، مازیار ناظمی، پنجمِ امرداد، در پیامی توییتری خبر از توافقِ وزارتخانه‌ی متبوعش با فیفا درباره‌ی ورودِ زنان به ورزشگاهها داد. او نوشته بود: «با هماهنگیهای لازم بینِ دستگاههای ذی‌ربط و رعایتِ ملاحظاتِ فرهنگی و اخلاقی، بانوان می‌توانند وارد استادیومهای فوتبال شوند.»
چندی پیش نیز شماری از بانوان، با هماهنگیِ فدراسیونِ فوتبال و دیگر نهادها، برای آزمودنِ چگونگیِ حضورِ زنان در ورزشگاهها به ورزشگاهِ آزادی رفتند تا چگونگیِ کنترلِ ورود و خروجِ آنان و جداسازیِ جایگاهشان از مردان و ... بررسی و آزمایش شود.
همچنین، گویا قرار بر این است که هنگامِ بازشدنِ تارنمای بلیت‌فروشیِ بازیهای تیمِ ملیِ فوتبالِ کشورمان در مقدماتیِ جامِ جهانیِ ۲۰۲۲ قطر ظرفیتی محدود، پیرامونِ ۱۰ درصدِ گنجایشِ صندلیهای ورزشگاهِ آزادی، برای بانوان در نظر گرفته شود و پس از فروشِ بلیتهای این جایگاهها دیگر هیچ بلیتی به بانوان فروخته نشود تا چنین زنانِ ایرانی هم بتوانند کج‌دار و مریز در بازیهای تیمِ ملیِ فوتبالِ ایران به ورزشگاهِ آزادی ورود پیدا کنند.
با این شرایط است که بازیِ ایران و کامبوج در ۱۸ مهرماه که در مرحله‌ی مقدماتیِ جامِ جهانی است می تواند نخستین حضورِ زنان در ورزشگاهها، پس از انقلاب و به طورِ رسمی، باشد و دومین حضور نیز فرودین‌ماهِ سالِ آینده خواهد بود که بازی‌ دیگری در آزادی برگزار خواهد شد.
 
چند پرسش تأمل‌برانگیز
چرا مسئولان به جای آنکه زیرِ فشارِ جهانی و اولتیماتومِ فیفا به ورودِ زنانِ ایرانی به ورزشگاهها تن دهند و پیش از آن که کار به تهدید و تحریمِ ورزشِ ایران و اخراجِ تیمِ ملیِ کشورمان از جامِ جهانی بکشد خود چاره‌ای برای آن پیدا نکردند؟!
همچنین، جای پرسش است چرا هنگامی که زنان می‌توانند در فضاهای عمومی، همچون بوستانها و سینماها، دوشادوشِ خانواده‌ی خود حضور یابند چرا باید در ورزشگاهها میانِ آنان جداسازی شود؟! مگر چه امرِ منکری قرار است در ورزشگاهها اتفاق بیفتد که برای مثال در سینماها یا بوستانها نمی‌افتد؟! این امری است که وزیرِ ورزش هم اینگونه به آن اشاره کرده است: «در دیدارهایی که به صورت جداگانه با آقای اینفانتینو داشتم و آقای رئیس‌جمهوری جداگانه داشتند، ایشان این تقاضا را مطرح کردند. ما هم همین بحث را گفتیم که داریم هماهنگیِ لازم را انجام می‌دهیم تا شرایط حضور بانوان را فراهم نماییم. ما برایِ حضورِ بانوانمان ورودیِ جدا، معبرِ جدا، مکانِ جدا، سرویس و خدماتِ جدا فراهم و همه‌ی این موارد را در استادیومهای خود پیش‌‌بینی می‌کنیم. الان در سینماها خانمها و آقایان می‌روند کنار هم می‌نشینند و کسی مانعِ آنها نمی‌شود. در استادیومها اما می‌گوییم معبر جدا، ورودی جدا، مکان جدا، سرویس و خدمات جدا، انتظامات جدا در یک گوشه‌ی استادیوم مشخص می‌کنیم، اینها هم می‌روند می‌نشینند.»
همچنین، خانوادگی شدنِ ورزشگاهها، همان‌گونه که پیش‌تر هم در ایران تجربه شده است، می‌تواند به میزانی بسیار از لمپنیسم جاری در ورزشگاههای ایران و فضای بی‌فرهنگی و دشنام‌آلودی که همچون خوره به جانِ ورزشگاهها افتاده است بکاهد.
پرسشی دیگر که در این میان مطرح می‌شود این است که چرا حضورِ زنان به بازیهای تیمِ ملی محدود خواهد شد، نه لیگ و نیز تنها در پایتخت و آن‌هم ورزشگاهِ آزادی؟! و چنین، در شهرستانهای کشور، باز زنان این حق را همچنان نخواهند داشت که در ورزشگاهها حضور داشته باشند!
پرسشِ پایانی نیز این است که آیا در تنها بازی‌ای که امسال زنان خواهند توانست شاهدِ آن باشند (بازیِ ایران و کامبوج در مهرماه) آیا باز زنانی گزینش خواهند شد و دیگر زنان محروم خواهند بود یا اینکه این حق، نه گزینشی، که به طورِ برابر و برای همه‌ی زنان خواهد بود؟!