نشانه‌هایی قطعی از پایان یک ابرستاره

به گزارش مردم سالاری آنلاین،کریستیانو رونالدو با وجود تمام تلاش های ژرژ مندس نتوانست در تابستان از منچستریونایتد جدا شود و در فصل جاری شروع خوبی نداشته و به وضوح ناراضی است. این نارضایتی در عملکرد فوق ستاره پرتغالی هم اثر نامطلوب گذاشته است و این را در بازی اخیر بین اسپانیا و پرتغال در لیگ ملت های اروپا (تساوی ۱-۱ و حذف پرتغال) شاهد بودیم.
همچنان در سطح اول فوتبال دنیا
در دقایق پایانی و زمانی که پرتغال برای زدن گل دوم تلاش می کرد، رونالدو صاحب یک بخت خوب گلزنی در محوطه جریمه شد ولی مثل یک بازیکن معمولی به توپ ضربه زد و توپ راهی به دروازه پیدا نکرد. همین فرصت را او چند سال قبل به راحتی تبدیل به گل می کرد. رونالدو در آن صحنه به خوبی برای خودش فضاسازی کرد و مدافع مقابلش را جا گذاشت تا بسیاری به یاد روزهای اوجش بیفتند اما او کاری که در آن تبحر داشت؛ انجام نداد و تمام‌کنندگی او مثل همیشه نبود. در باقی دقایق بازی نیز رونالدو سایه ای از گذشته خود بود. او چند بار اقدام به شوتزنی کرد ولی همه بلوکه شدند. برای سرزنی اقدام کرد ولی دیر به توپ می رسید. هر کاری کرد به گل برسد و تیمش را نجات دهد ولی نشد. همین بازی فرصت خوبی برای منتقدان رونالدو فراهم کرد تا فرضیه ای که از سال ۲۰۱۵ تکرار می کنند؛ دوباره پیش بکشند. اینکه رونالدو برای تیمش بازیکن مفیدی نیست. 
شاید الان این ادعا به واقعیت نزدیک تر شده باشد. دیگر هم تیمی های رونالدو هم اصرار ندارند همه توپ ها را به او برسانند. زمانی رونالدو در هر زمینی پادشاهی می کرد. زمانی سیستم بازی تیم حول محور او طراحی می شد ولی حالا دیگر اینگونه نیست. همه این را می دانند به غیر از خودش. رونالدو هنوز به خودش باور دارد و منتظر بازی بعدی و فرصتی است تا بار دیگر خودش را اثبات کند. شاید رونالدو دیگر در میان بهترین های حال حاضر فوتبال در صدر جدول نباشد ولی مطرح کردن این قضیه او که تمام شده، بی انصافی محض است. رونالدو بازیکنی ۳۷ ساله است و شاید طبیعی این است که مثل هر ۳۷ ساله دیگری در سطح اول فوتبال دنیا نباشد. یوهان کرویف، دی استفانو و مارادونا در ۳۷ سالگی از فوتبال سطح اول دنیا کنار رفته بودند ولی رونالدو هنوز در بالاترین سطح بازی می کند. اینکه چرا برخی اصرار دارند او فوتبالیستی تمام شده است، شاید به این بر می گردد که برای آنها یک چهره محبوب و دوست داشتنی نیست و فوتبالش را نمی پسندند.
نشانه هایی قطعی از یک افول
رونالدو را همواره با آمار گل‌هایش ارزیابی می کنند. به خصوص در اسپانیا و آرژانتین در ابتدا رونالدو را کمتر جدی می گرفتند. زمانی خورخه والدانو در مقایسه بین مسی و رونالدو گفت که مسی در کوچه و خیابان ساخته شده ولی رونالدو در سالن بدنسازی. سبک بازی رونالدو جدید بود و قبلا دیده نشده بود اما در مورد مسی می توانستید دیگو مارادونا را مثال بزنید؛ انگار که در حال تقلید فوتبال دیگو است. رونالدو وقتی به عنوان یک فوتبالیست جوان در منچستریونایتد مطرح شد، به سرعت وارد قلب فوتبال دوستان انگلیسی شد. او دریبل می زد، از هر نقطه ای اقدام به شوتزنی می کرد و گل هایش از ۴۰ متری، حیرت انگیز بود. قبل از رونالدو بازیکنی با خصوصیات شبیهش ندیده بودیم اما هر اندازه در انگلیس او چشم ها را خیره می کرد، در اسپانیا و آرژانتین اینچنین نبود. در مورد او می‌گفتند که صرفا تماشایی بازی می کند و فوتبالش سطحی، ظریف و بدون نبوغ لازم است اما این درست نبود. رونالدو بدون شک تاثیرگذارترین فوتبالیست قرن است. در ۱۰ سال اخیر بسیاری از مهاجمان دنیا از سبک بازی او الگوبرداری کرده اند. او ترکیبی از ارلینگ هالند و کیلیان امباپه است و قدرت، سرعت و دقت را باهم دارد. استارت های انفجاری او، شوت های ناگهانی اش، ضربات سر رعدآسایش و گل های خارق العاده ای که زده؛ چگونه می تواند نادیده گرفت؟ او هر ورزشگاهی را فتح کرده و به هر افتخاری که نیاز بوده رسیده ولی رونالدو همچنان برای عده ای دوست داشتنی نیست. او از سوی اغلب ستون نویس ها، کارشناسان فوتبال و مفسران حرفه ای حمایت نمی شود. بسیاری به سبک زندگی او و غرور ذاتی اش حسادت می کنند ولی رونالدو در میان جوانان و نوجوانان فوتبال‌دوست یک الگو است و در هر تیمی که باشد، بسیاری را میخکوب تلویزیون می کند.
کریستیانو از طبقه متوسط ​​نیست اما مثل قهرمان سریال های ملودرام است که هرگز چندان جدی گرفته نمی شوند. او حالا به قهرمان فیلم های صامتی شبیه است که در گوشه ای رها شده اند. در تمام تابستان شایعات انتقال او به باشگاهی دیگر شنیده می شد. می گفتند او خودش را به هر باشگاهی که در لیگ قهرمانان حاضر است، پیشنهاد داده و می خواهد هر طور شده از یونایتد برود. رونالدو هرگز خودش و حسی که دارد؛ پنهان نکرده است. زمانی از سوی سپ بلاتر مورد تمسخر واقع شد و همه به او خندیدند. بلاتر گفته بود مسی پسر خوب داستان است و رونالدو مثل یک هنر منحط است. می خواستند اینگونه روی رونالدو تاثیر منفی بگذارند و این در مورد او غیرممکن است.
نبوغ رونالدو در حرکات و جنب و جوش هایش در میدان بود. جایی که می توان گفت هنری جدید را پایه گذاری کرد. در سال های آخر حضورش در رئال و وقتی بخشی از قلب اتمی او رو به خاموشی بود، او از هوش بالایش کمک گرفت تا به درخشش ادامه بدهد. رونالدو همیشه در یک قدمی گل بود. زمانی که کار رئال برای پیروزی دشوار می شد، یک گل ساده از رونالدو تیم را نجات می داد.  سبک بازی او نسبت به سال های اول حضورش در رئال کاملا عوض شده بود. در ابتدا او مثل کودکی در زمین دیوانه وار می دوید و تیم ها را ویران می کرد ولی در سال های پایانی حضورش در رئال بیشتر از فکر و هوشش برای گلزنی استفاده می کرد. زیدان بود که رونالدو را متقاعد کرد که سبک فوتبالش را تغییر بدهد. در رئال، تونی کروس و لوکا مودریچ بودند و می توانستند او را در خط حمله تغذیه کنند. دیگر نیاز نبود تا رونالدو برای گلزنی به آب و آتش بزند. او فقط باید در محوطه جریمه می ماند تا بهترین پاس ها را دریافت کند. چهار سال پیش اما او تصمیم به ترک رئال و تجربه چالش هایی جدید را گرفت. چالش هایی مثل هرگز فاتح لیگ قهرمانان نشدن. در یوونتوس او آزادتر بود و توانست بار دیگر در هر زمینی بدرخشد اما هرگز نتوانست روزهای خوبش در رئال را تکرار کند. او قهرمانی سری آ و جام حذفی ایتالیا را تجربه کرد ولی در لیگ قهرمانان به جایی نرسید. رقیب دیرینه او لیونل مسی اما در بارسلونا ماند، جایی که در آن فراتر از یک فوتبالیست بود و به دور از هر انتقادی پرستش می شد. چهار سال پس از جدایی از رئال، رونالدو دیگر نمی تواند در هیچ تیمی پادشاه پادشاهان باشد.
یک ستاره مسن می تواند همچنان در قهرمانی چمپیونزلیگ موثر باشد؟
این سوال وجود دارد که یک ستاره بزرگ پا به سن گذاشته می تواند تیمش را قهرمانی چمپیونزلیگ کند یا خیر؟ لوکا مودریچ و کریم بنزما این کار را انجام داده اند ولی لیونل مسی و رونالدو حداقل در چهار سال اخیر، خیر. اینجا بحث استعداد و توانایی در میان نیست و بیشتر سازگاری با محیط تاثیرگذار است. رونالدو در یوونتوس و منچستریونایتد و مسی از سال گذشته در پی اس جی نتوانستند تیم‌هایشان را به قهرمانی اروپا برسانند. هر دو از ۲۱ سالگی مثل شاهزاده هایی در قصر بودند. قصرهایی که متناسب با آنها ساخته شده بودند.
 مسی و رونالدو دیگر نمی توانند در این سن، پیچ ساده ای در یک چرخ دنده باشند و کمکی برای ظهور و درخشش ستاره های جدید. نه مسی و نه رونالدو نمی توانند کار پرسینگ را از زمین حریف شروع کنند. زمانی زیرنظر گواردیولا و مورینیو این کار را انجام می دادند ولی حالا دیگر توانش را ندارند. شاید برای خیلی ها باورکردنی نباشد ولی رونالدو به افول نزدیک و نزدیک تر می شود. امسال هیچ تیم بزرگی او را نخواست و مجبور شد در یونایتد بماند و در لیگ اروپا بازی کند. او در همین پیراهن سرخ رنگ پر زرق و برق خواهد ماند تا بالاخره ناپدید شود. پایان یک ابرستاره.