توطئه ای برای تجزیه عراق و سوریه

آیا واقعا مالت جدیدی در راه است؟ یا قرار است شاهد اعلامیه انگلیسی جدیدی باشیم؟ یا سایکس – پیکو جدیدی در راه است؟
ظاهرا نقشه ای بزرگ روی میز قرار گرفته و قلم های آبی و سبز بر روی جاهای مختلف نقشه در حرکت هستند و دائما جایی را رنگی می کنند و شاید در این میان رنگ های دیگری نیز به آنها اضافه شود، رنگ قرمز یا همان رنگ خون! قطعا آن چه ما خیال می کنیم جدید است و دستاوردهای جدید محسوب می شود چندان هم جدید نیست چرا که در این میان دو چیز ثابت باقی می ماند: یکی ثروت های طبیعی و دیگری اسرائیل. غیر از این که اولی پس از مدت ها که تنها متمرکز بر نفت بود اکنون گاز نیز به آن اضافه شده و برای خود جایگاه ویژه ای در معادلات منطقه ایجاد کرده است.
برلوسکونی چند روز پیش گفت آن چه در لیبی رخ داد در حقیقت دسیسه ای فرانسوی علیه ایتالیا برای دستیابی به گاز لیبی بود. اخیرا نیز کتابی در کشورهای غربی منتشر شده که جزئیات تازه ای را از جنگ لیبی با دسیسه چینی های قطر و فرانسه افشا می کند و نشان می دهد که قبل از هر گونه آغاز تظاهرات و انتفاضه مردمی در این کشور، این دو کشور جنگ را علیه لیبی آغاز کرده بودند. مهم این است که خود لیبی مقصود آنها نبود بلکه گاز آن مقصود بود.
منابع آگاه می گویند که توطئه ای که اکنون در سوریه شاهدیم نسخه ای از توطئه تجربه شده در لیبی است، اما محاسباتشان تا کنون درست از آب در نیامده است. به رغم ترسی که در ابتدای تحولات دامنگیر نظام حاکم بر سوریه شد و به رغم خطاهایی که در اداره بحران پیش آمد که در حقیقت ناشی از سیگنال های اشتباهی بود که طرف های خارجی به اسد می دادند، سوریه فعلا توانسته کنترل خود را بر اوضاع جاری اعمال کند. اگر چه بخش بزرگی از آن ارتش عظیم عربی از بین رفته است و مورد هجوم وحشتناک کشورهای عربی که کمر به نابودی آن بسته اند، واقع شده است.
در این میان دیدیم که مخالفان اصیل سوری به رغم اختلافاتشان، چه در داخل چه در خارج، ایستادگی در خور تحسینی از خود نشان دادند و اجازه ندادند که کشورهای خارجی با دادن پول و رشوه ارکان ملی و قومی آنها را به یغما ببرند. ما باید در این جا حساب آن دسته از مخالفانی که صرفا به اصول مبارزه سیاسی معتقدند با کسانی که به اسم مبارزه با نظام به ویرانی سرزمین و ملت سوریه پرداختند، جدا کنیم. مقصود ما آن کسانی است که با صلابت شعار می دهند: نه راه حل نظامی را می پذیریم، نه راه حل طایفه ای و نه خشونت را.
اگر چه متاسفانه تا کنون این شعار در سوریه تطابق نیافته است. ما به روشنی شاهدیم که توطئه ای عربی – اروپایی در برابر چهره های سیاسی مقبول و مورد تایید ملت سوریه در حال اجرا است و تلاش دارد به جای آنها مشتی مزدور و رشوه بگیر را به عنوان نمایندگان مشروع مخالفان سوری جا بزند. این جریان تلاش دارد تا اراده خود را با پول های کلانی که از طرف های خارجی می گیرد بر مردم سوریه تحمیل کند و کینه مذهبی خود را از طریق راه حل نظامی مطابق با نقشه ای از پیش طراحای شده که طراحان آن خوب می دانند، چگونه اجرایش کنند، اعمال کند.
جوهره این توطئه که کارشناسان مرکز بیگن – سادات آن را طراحی کرده اند، تحقق رویای تضعیف همه جانبه اعم از سیاسی و اقتصادی و نظامی و اجتماعی سوریه است. بر اساس این توطئه مهم نیست بعد از این همه خونریزی چه کسی حاکم سوریه می شود، برای این که دیگر سوریه کشور ضعیفی خواهد بود و خطر آن از بین رفته محسوب می شد. اما این توطئه در ذات خود تقسیم سوریه را مطابق با نقشه فرانسوی قدیمی آن در خود دارد که این کشور را بر اساس اصول مذهبی و نژادی به سه یا چهار کشور تقسیم می کند. نقشه ای که نمی پذیرد مرزهای فعال فعلی سوریه با همین قوت باقی بمانند. قطعا چنین نقشه ای فقط برای سوریه خلاصه نمی شود، قطعا به سراغ دیگر کشورهای منطقه نیز می رود و عراق در دسترس ترین آن محسوب می شود. همان طور که سوریه در ابتدای قرن گذشته میلادی باعث شد تا عراق تجزیه شود این بار نیز طرحی وجود دارد تا بر اساس اصول مذهبی عراق را نیز تجزیه کند. و الا کدام کشور را سراغ دارید که پس از رفتن اشغالگر دچار فساد نشده باشد؟ چه شده بعد از این همه مدت ناگهان سنی ها مظلوم شده اند و برای آنها فغان سر می دهند؟ چرا زمانی که جنگنده های عراقی سراسر عراق را بمباران می کردند، ملت عراق مظلوم نبود؟ چرا در آن موقع کسی داد مظلومیت طایفه ای سر نمی داد؟ چه شده است که دوباره به فکر بیدار کردن دیو جنگ طایفه ای شیعه و سنی افتاده اند؟ آیا اگر به سیر تاریخی منطقه نظری بیندازیم در نمی یابیم که این توطئه همیشه طرحی بوده که استعمار و کشورهای غربی دنبال می کرده اند؟ روشن است که امریکایی ها و غربی ها می خواهند بمب طایفه ای را در منطقه منفجر کنند و خود گوشه ای بنشینند و از اثرات این انفجار مهیب بهره برداری کنند.
خانم دکتر حیات الحویک عطیه، نویسنده، محقق و روزنامه نگار لبنانی است که این یادداشت را اختصاصی برای خبرآنلاین عربی نوشته است.