بازيکن، مربي و مدير؛ کدام مقصرتر هستند؟

نتیجه ای که پرسپولیس مقابل گسترش فولاد به دست آورد می‌ توانست با یک پنالتی به برد قرمزپوشان بیانجامد، اما بعید بود که حتی پیروزی طرفداران این تیم را به شدت خوشحال کند. اگرچه همیشه نتیجه روی عملکرد سایه می‌ اندازد ...
۱. مهمترین ویژگی پرسپولیس در این فصل، نافرمانی بازیکنان نسبت به تصمیمات کادرفنی است، دیروز یک روزنامه نگار از حمید درخشان خواسته بود چکش خود را بردارد. به عقیده این روزنامه نگار، درخشان چاره ای جز بازگرداندن دیسیپلین و نظم آهنین دوران دایی ندارد که این مساله حداقل باعث حفظ آبرو و حرمت او در میان هواداران است. درخشان اما با وجود اعتقاد به این مساله در این زمینه جدیت چندانی ندارد. او که در تصمیم شخصی رئیس هیات مدیره هدایت پرسپولیس را در دست گرفته، به وضوح قدرت و جنم لازم را در کنترل بازیکنانش نشان نمی‌ دهد.


۲. درخشان دیروز در نشست مطبوعاتی در پاسخ به سوال یکی از خبرنگاران بحث روانشناس را پیش کشید و در حالی که آشکارا خود از اعتماد به نفس و آرامش روزهای اول فاصله گرفته بود، تقصیر را به گردن دروازه‌بان های تیم و یکی، دو بازیکن تیمش انداخت که اشتباه فردی می‌ کنند. او توضیح داد وقتی گلر اشتباه می‌ کند به مربی ربطی ندارد. این، احتمالا خطای دیگری از سرمربی پرسپولیس بود که به جای حمایت از بازیکنی که زیر فشار شدید روانی است، توپ را به زمین آنها می‌ اندازد تا خود را از خطا مبرا کند. در این‎باره می‌ شود از درخشان سوال کرد آیا زمانی که مثلا دروازه‌بان تیمش ضربات پنالتی را مهار می‌ کند، برد را باید تنها به نام او نوشت؟ یا حمید درخشان خود را شریک این نتیجه می‌ داند؟


۳. البته انتقاد از درخشان کار ساده ای است. او که قبل از حضور در پرسپولیس عقیده داشت تنها دوای درد قرمزپوشان، حضور او به عنوان مسوول فنی است حالا از نزدیک می‌ بیند که کار، دشوارتر از چیزی است که در ذهن داشت. البته او کماکان به هدایت پرسپولیس علاقمند است، اما هیچ کس نمی‌ تواند روی حضور طولانی مدت این سرمربی شرط ببندد. جالب اینکه او درست از جایی ضربه می‌ خورد که فکر می‌ کردیم نقطه قوتش است؛ بازیکنانی که به هر دلیلی با علی دایی رابطه خوبی نداشتند با او هم چندان گرم نیستند. اگرچه باید حساب کاپیتان پرسپولیس را از بقیه جدا کرد که به هر حال با حرارت بیشتری به نسبت دیگران بازی می کند.


۴. بخش مهمی از اتفاقات حوزه حاشیه که مهمترین بخش فوتبال ایران است، در کشورهای صاحب فوتبال توسط مدیران تیم ضبط و ربط می‌ شود. در واقع لزومی ندارد مربی تا این حد ذهن خود را درگیر اتفاقاتی کند که ممکن است ریشه در مسائل دیگری داشته باشند. ما، با پذیرفتن این موضوع که در فوتبال ایران چیزی سر جای خودش نیست، بیشترین خیانت را به این رشته جذاب می‌ کنیم. این همان باوری است که باعث می‌ شود کار مربیان اقتدارگرا بیش از مربیان فنی به چشم بیاید. همین طور این، مساله ای است که باعث می‌ شود اساسا در جایی مثل پرسپولیس متوجه نشویم که آیا تغییرات در سطح مربی به حوزه فنی هم وارد می‌ شوند یا نه؟ یعنی مثلا آیا حمید درخشان از نظر فنی در حد پرسپولیس بوده یا نه؟ ما هنوز برای این سوال پاسخی نداریم، بس که پرسپولیس مجموعه ای بی مدیر و دور از سازماندهی یک باشگاه است. این تیم، صرف نظر از مطالبات مالی و حاشیه های اضافی، از این نظر واقعا چه تفاوتی با زمانی دارد که علی پروین آن را پشت پیکانش جمع می‌ کرد؟ زمانی که حداقل قهرمانی و بازی های هجومی شناسنامه قرمزپوشان بود.