سال میراث روحانی

سالی که گذشت، سال خوبی نبود. با سیل های ویرانگر فروردین ماه آغاز شد و با بحران ویروس مرگبار کرونا تمام شد. بحران های زنجیره ای در سال 1398 اتفاقاات ناخوشایندی رقم زد اما نکته اینجاست که عملکرد دولت چندان مطلوب نبود. مستاجران پاستور ممکن است به عملکرد تیم «حسن روحانی» نمره عالی بدهند اما واقعیت را در باید در نگاه افکار عمومی جست و جو کرد. قطعا تحریم های خصمانه آمریکا و اقدامات ضدبرجامی «دونالد ترامپ» لطمات سنگینی به اقتصاد ایران وارد کرده است اما تحریم، اتفاق جدیدی نیست. مساله اینجاست که مردم ایران در سالی که گذشت، جای رئیس جمهوری را به عنوان عالی ترین مقام اجرایی جمهوری در کنار خود خالی دیدند. در زمان بحران، ژنرال ها باید در کنار افسران و سربازان باشند. در سالی که گذشت، روحانی بیشتر در مقام یک شومن در سعدآباد ظاهر شد که درک درستی از اوضاع حاکم بر جامعه ندارد. نکته تاسف انگیز اینجاست که رئیس دولت، مسئولیت تصمیم های دولت را برعهده نگرفت. مردم همچنان چشم انتظار آمدن شنبه ای هستند که خبر شکست ویروس کرونا از رسانه مخابره شود. ضربه ای که اقدامات نمایشی و خالی از واقعیت به افکار عمومی می زند با هیچ خط کشی قابل محاسبه نیست اما دولت هنوز این روند را ادامه می دهد. هنوز فراموش نکرده ایم که دولت «محمود احمدی نژاد» با آمارسازی های  بی سر و ته چه بلایی برسر افکار عمومی و اقتصاد کشورمان آورد و حالا همان داستان در حال تکرار است.  مشکل مشروعیت که این روزها دولت با آن مواجه شده است، محدود به این مستاجران پاستور نیست. متاسفانه سال های انتهایی روسای جمهوری ایران، همواره با مشکلات و ضعف فاحش مدیریت مواجه شده است. این چرخه نامطلوب اتفاقی است که ضررهای هنگفتی را به حیثیت جمهوری اسلامی وارد کرده است. در این میان، مجلس دهم فرصتی بود که دولت نتوانست از آن برای پیشبرد اهداف زیربنایی، بهره لازم را کسب کند و تنها به حفظ وضع پیشین بسنده کرد. نتیجه انتخابات اسفند ماه به خوبی نمره ریاست جمهوری روحانی و مجلس شورای اسلامی را نشان می دهد. حالا روحانی تا سال 1400 باید با یک مجلس ناهمسو مواجه باشد که البته این هم می تواند یک اتفاق خوب باشد؛ زیرا دولت خود را ملزم به مقابله با چالش های احتمالی و پاسخگویی می بیند. مستاجران پاستور با حضور پررنگ تر ژنرال سعدآباد در سال پیش رو این امکان را دارند که میراث خوبی از خود برجای بگذارند اما به شرطی که بخواهند.