تبریک می‌گوییم

در ظهر یک روز گرم بهاری، اگر بعد از اعلام نتایج قطعی ریاست‌جمهوری از قاب تلویزیون، پا در خیابان‌های شهر بگذارید، (بنا بر اختلاف آرا دو کاندیدای رقیب اصلی) درصد تبریک‌هایی که مردم بی‌آن‌که یکدیگر را بشناسند، نثار هم می‌کنند، بالا است.
همه‌چیز قطعی است اما کاندیدای رقیب اصلی و همراه انصراف‌داده‌اش (به نفع خودش)، تا آخرین ساعات، هیچ‌کدام تبریک نگفتند. حال رای‌دهندگان به کاندیدای مغلوب، معمولی است و مثل این‌که قرار نبوده با انتخاب این رئیس‌جمهور یا آن رئیس‌جمهور، تغییری در زندگی‌شان حاصل شود. شرایطی که به هیچ‌وجه با سال 88 و انتخاب رئیس‌جمهور آن سال، قابل مقایسه نیست.
شاید علت تبریک‌نگفتن، این باشد که آن نشد که آن‌ها انتظار داشتند و نوعی خجالت از روی مردم باشد؛ درست زمانی که آن‌ها فکر می‌کردند همه‌ برنامه‌هایشان برای تخریب دولت تمدیدشده، بر طبق برنامه پیش می‌رود، مردم حرفشان را باور نکرده بودند.
مردم ایران را نمی‌شود به راحتی اغفال کرد؛ وقتی کودکان دبستانی ما تحلیل دارند و با همکلاسی‌های خود راجع به تعداد آرا در روستاها صحبت می‌کنند؛ وقتی روستاهای دورافتاده مرزی ایران در بلوچستان با محروم‌ترین شرایط و نداشتم آب، 100 درصد به کسی رای می‌دهند که برنامه تخریبش در صدا و سیما کلید می‌خورد و وقتی کانال‌های تلگرامی تصویر پیرزن و پیرمرد روستایی از شهر کاندیدای آستان قدس را پخش می‌کنند که با اندام خمیده، عکس کاندیدای رقیب را در دست دارند، نمی‌شود بر وعده دادن پول‌های ماهانه موقتی تکیه کرد.
همیشه نمی‌توان از شگرد تخریب سران(شیوه محمود احمدی‌نژاد) استفاده کرد؛ هر حربه‌ای را باید در ظرف زمان و مکانش به کار بست. نمی‌توان با زردترین خواننده رپ که کلی حاشیه اخلاقی(بنا به تاکید قبل از انتخاباتی آقایان) دارد عکس یادگاری گرفت؛ آن‌وقت است که کاربرها می‌نویسند «اگر به‌جای رئیس‌جمهور منتخب مردم باشند، روز اول دوره ریاست‌جمهوریشان به آقای تتلو(همان خواننده) اجازه برگزاری کنسرت در مشهد (شهری که برگزاری کنسرت در آن بسیار دشوار است) را می‌دادند تا شعارهای انتخاباتی را راستی‌آزمایی کنند».
وقتی رهبر اصلاحات، رئیس‌جمهور شد، رقیب آن زمان و رفیق این روزها، با وجود اختلاف‌های اساسی دو جناح، به او تبریک گفت. به این خاطر است که می‌گویند «ما اصولی داریم برای خودمان».
به نظر می‌‌رسد آن‌ها که می‌گویند اصولگرا هستند و کاربرها «افولگرا» صدایشان می‌زنند، باید یک فکری به حال خودشان کنند؛ حداقل می‌توانند از یک «تبریک‌گفتن» شروع کنند؛ تبریک به رئیس‌جمهوری که در پیام تلویزیونی تبریکش به مردم، از شیخ ناطق نوری یاد می‌کند که اصول تبریک‌گفتن را می‌دانست.
این‌جا ایران است و رئیس‌جمهور از سید اصلاحاتی یاد می‌کند که بردن نام و پخش تصویرش برای رسانه ممنوع است. این‌جا باید به هوش مردم، تبریک گفت.