باز هم تابلوی ورود ممنوع در مقابل زنان

دخترم امسال 9 سالگی را پشت سر می‌گذارد. والیبال را بسیار دوست دارد. از همان سه چهار سال پیش که در خانه بازیهای تیم ملی والیبال ایران در لیگ جهانی را تماشا می‌کردیم او هم به والیبال علاقه‌مند شد. خیلی دوست داشت به استادیوم برود و مسابقه ایران را از نزدیک ببیند. دو سال پیش، روزی که تیم ملی والیبال ایران در تهران مسابقه داشت او را به استادیوم بردم. آن روز تازه 7 ساله بود. اما جلوی در استادیوم او را راه ندادند. هر چقدر اصرار کردم فایده نداشت. حتی حاضر نبودند حرفم را گوش دهند. نگاهی به دخترم انداختم که پرچم ایران دستش بود و کلاه سه رنگ ایران به سرش. ساکت بود. همانطور که چشمانش را به چشمانم دوخته بود گفت: «نمیذارن بریم؟» جوابی نداشتم. گفت: «اه...کاش من پسر بودم.» و این برای من که همیشه دختر داشتن را بیشتر از پسر داشتن دوست داشتم جواب سنگینی بود. چرا او باید از دختر بودن پشیمان باشد؟ دوباره تلاش کردم به داخل راهی پیدا کنم. یکی از سربازان که تلاش من را دید یواشکی گفت که بروم نزد سرهنگ ... که مسوولیت داشت. رفتم. گفتم من به خاطر دخترم به استادیوم آمده‌ام. جناب سرهنگ لحنش با قبلی‌ها فرق داشت. محترمانه گفت: مگر نمی‌دانید ممنوع است؟ جوابی نداشتم. شاید هم حوصله جواب دادن نداشتم. مکثی کرد. به یکی از سربازهایش گفت ما را به جایگاه ببرند. انگار دنیا را به من داده باشند... در جایگاه، دو پدر و دختر دیگر را هم دیدم. سرباز گفت که آنها را هم جناب سرهنگ با مسوولیت خودش راه داده بود...
آن سال گذشت و من هنوز امیدوار به گشایشی هستم که دخترم هم بتواند والیبال را از نزدیک ببیند. اما امسال هم خبری نیست. باز هم تیم ملی والیبال ایران در استادیوم دوازده هزار نفری آزادی در لیگ جهانی به میدان می‌رود و باز هم بانوان و دختران از تماشای بازی‌های تیم ایران از نزدیک محرومند. واقعا تا چه زمانی باید این ممنوعیت و محدودیت ادامه داشته باشد؟ این که مدام تکرار کنیم که محیط‌های ورزشی سالم نیست جواب مناسبی نیست. بویژه در مورد ورزش‌های سالنی مثل والیبال و بسکتبال که تا همین چند سال پیش هم ورود بانوان به سالنها آزاد بود.
ورود بانوان به ورزشگاه‌ها تبدیل به یک تابو شده و تداوم این تابو به سود هیچکس نیست. محروم کردن بانوان از یکی از حقوق بدیهی خود، یعنی ورود آزادانه به استادیومها، که هیچ ممنوعیت قانونی هم در مورد آن وجود ندارد، هیچ توجیهی ندارد و انتظار بانوان از دولت تدبیر و امید، رفع شجاعانه این تابوها و محدودیت‌هاست تا زنان تصور نکنند فقط در زمان تبلیغات انتخاباتی حق ورود به استادیوم‌ها را دارند.
حمیدرضا شکوهی