تئاتری که نقش دولت در آن فقط انتخاب مدیر است

هنر نمایش طی چند سال اخیر به دلیل تغییر تفکر مدیران، روزهای عجیبی را سپری میکند.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، آنچه مشخص است تئاتر خصوصی شرایط خاص خودش را دارد که در حال حاضر در این سرزمین بستر آن فراهم نیست. . در اکثر کشورهای پیشرفته فرهنگ جایگاه ویژه در سیاست های دولت مردان آن داشته و بودجه ای مشخص دارد، اما متأسفانه فرهنگ در اولویت برنامه های دولت مردان این سرزمین نیست . اینکه بودجه هنر نمایش را حذف کرده و اداره این هنر ارزشمند را به دست اهالی آن بسپاریم تفکری اشتباه است. تئاتر برای حیات خود نیازمند کمک های دولت است. حال این کمک ها می تواند در بخش هایی مثل احداث سالن های نمایشی و یا بیمه باشد. در این میان شهرداری میتواند نقش پررنگ تری در این کمک ها ایفا کند. به طور مثال مدیران شهرداری با مشخص کردن تعدادی از بیلبوردهای شهری میتوانند آن را به صورت رایگان در اختیار گروه های تئاتری قرار دهند. هنر نمایش طی این سال ها با اسم رفتن به سمت خصوصی شدن در سراشیبی سقوط قرار گرفته است. در سال های نه چندان دور تئاتر نقش تعیین کننده ای در پشتیبانی هنرهای دیگر بخصوص سینما داشت. هنر نمایش در بخش های بازیگری، کارگردانی، نویسندگی، طراحی صحنه، طراحی لباس، موسیقی و گریم طی دهه های گذشته کمک شایانی به هنر هفتم کرده است. اساسا تحول سینما و البته تلویزیون در بخش های فوق با اهالی تئاتر رقم خورده است. بزرگانی چون عزت الله انتظامی، علی نصیریان، محمد علی کشاورز، رضا کیانیان، مهدی هاشمی، خسرو شکیبایی، بهرام بیضایی، داوود میرباقری و اصغر فرهادی همگی پرورش یافته مکتب تئاتر هستند. حال شرایط کاملا برعکس است. هنر نمایش برای ادامه حیات خود نیازمند حضور اهالی سینما و تلویزیون شده که این خود مشکلات زیادی را برای این هنر به وجود آورده است. اهالی سینما و تلویزیون به دلیل ترافیک کاری نمی توانند زمان زیادی را صرف تمرین تئاتر کنند، همین مهم در کنار مشکلاتی مثل بازیگر سالاری، پدیده عجیب تهیه، تولید و تبلیغات، اساسا ساختار هنر نمایش را عوض کرده است. هنری که این روزها به همه چیز شبیه است جز تئاتر، هنری که دیگر هنر نیست و به مانند سینما به صنعت تبدیل شده است. متأسفانه در این میان بزرگان این هنر هم اسیر موج تئاتر خصوصی شده و با دسته خود تیشه به ریشه این هنر زدند. با حضور اهالی سینما و تلویزیون به یکباره شاهد افزایش عجیب قیمت ها بلیط بودیم، بدون آنکه نظارتی روی آن وجود داشته باشد. هر چه بازیگر شناخته شده تر و محبوب تر باشد شما قیمت بلیط خود را افزایش داده و تا هر زمان که بتوانید هزینه اجاره سالن را پرداخت کنید نمایش شما روی صحنه خواهد بود. نتیجه این عملکرد، فعالیت تعداد اندکی کارگردان شناخته شده و حضور آنها از سالنی به سالن دیگر بود!! حال دیگر قرداد مشخصی وجود نداشت که براساس آن درآمدهای تئاتر به صورت مشخص میان اهالی آن تقسیم شود. در چنین شرایطی تعداد اندکی به درآمدهای میلیاردی در طول سال رسیده و اکثر اهالی هنر نمایش خانه نشین شدند. عدم امنیت شغلی و نبود بیمه تئاتر را به بازاری مکاره تبدیل کرده است. هرکس به دنبال سهمی از این گوشت قربانی است. با احداث سالن های خصوصی هنر نمایش به لحاظ اجرایی شکل دیگری به خود گرفت و اساسا دیگر تئاتر نیست. تئاتر خصوصی نه تنها چیزی به تئاتر فقیر دولتی اضافه نکرد بلکه در این شکل از تئاتر بخش هایی مثل دکور، لباس و گریم حذف شد؟! هنر گرافیک جای خود را به عکس های تجاری بازیگران شناخته شده سینما و تلویزیون داده و با حذف این بخش های تاثیرگذار دستمزد اهالی آن به قراردادهای بازیگران اضافه شد. تئاتر این روزها به شدت به سینمای دولت قبل در دهه هشتاد شباهت دارد، سینمایی که اکثر تولیدات آن کمدی های سطح پایین بود. در نتیجه آنچه امروز در سالن های نمایشی روی صحنه میرود هنر دیگری است که در گذشته به اسم تئاتر آزاد و یا تئاتر گلریز از آن یاد میشد. تئاتری که مدیرانش همچنان دولتی هستند اما خودش باید هزینه حیات خود را در بیاورد!! 

امیر هامون