یتیم خانه ایران، تلخ اما واقعی

یتیم خانه ایران فیلم تلخی بود.عین زهر... انگار نشتر برداری و درست بزنی وسط یک دمل چرکین و چرکهایش ذره ذره جلوی چشمهایت بیرون بزند. انگار نمک بپاشی با دست خودت روی زخمی که تازه است و از سوزش بی امان و دردناک زخم فریادت به آسمان برود و....
تلخ بود اما واقعی ... تلخ بود اما دلچسب... تلخ بود اما زیبا...
حکایت بخش بسیار کوچکی از نامردی و اجحاف و ظلمی که در وطن و بر سر هموطنان رفته... حکایت بی کفایتی حکام و مظلومیت مردم و ظلم ظالم ... حکایت فقر... قحطی... گرسنگی... بیماری و حکایت بی سر وسامانی مملکتی که هر گوشه خاکش گنجینه گرانبهایی است از ثروت و عظمت اما بی صاحب و بی بزرگ تر رها شده... و حکایت دلاوری مردانی که جان، سپر بلای خاک وطن کردند و برای آرامش هموطنان آوارگی و تلخ کامی و سختی را به جان خریدند...
داستان قوی و کارگردانی استادانه و بازیهای موثر این فیلم همه در کنار هم بستری برای اثر گذاری بیشتر فراهم کرده است. بعد از سالها اکران فیلمی تاریخی اجتماعی که توانسته در بین مخاطبان جای خود را باز کند و تاثیر بگذارد.
فیلمی که تا لحظه پایانی اش هیجان و دلنشینی خودش را دارد و خسته ات نمی کند و می کشاندت تا پایان کار... یک جا بغض می نشاند بر گلویت و یک جا سرشار از غرور و افتخار می شوی ... گاهی از مظلومیت هموطنانت دل می شکند و گاهی پر از خشم می شوی از همه نامردی ها و جفاهایی که بر این خاک پر گهر رفته و...
یتیم خانه ایران به تصویر کشیدن چهره وطن است در قالب یتیم خانه ای که در تندباد حوادث برهه ای از تاریخ ایران دستخوش مشکلات بسیار شد و از دل این تندباد دلیرمردانی چون محمدجواد بنکدار برخاستند که یک تنه و با دستی خالی به رویارویی با دیو استعمار رفتند تا نگذارند دیگر کودک مظلومی از گرسنگی و بیماری تلف شود ..
دردی که بدتر از نفوذ و سلطه استعمار است درد خودی های خائن و وطن فروشی است که در همه برهه های تاریخ با خدمت به بیگانه و فروش شرف و انسانیت خیانتی دردناک به وطن کردند که تا وطن باقی است جای زخمش تازه می ماند...
کاش با حمایت مسئولین هنری و سینمایی کشور چهره ها و نامهای خاک گرفته وطن را به کودکان و نوجوانان و مردم وطن بیشتر بشناسانیم و نگذاریم زیر بار تکنولوژی و روزمره گی نام جوانمردانی چون میرزا کوچک خان جنگلی،ستارخان و باقرخان، شیخ محمد خیابانی و محمدجواد بنکدار از یاد برود ....
کاش به جای فیلمهای گیشه پرکن و هجوی که فقط نام طنز را یدک می کشند ولی از درون تهی هستند زمینه ساخته شدن فیلمهای ارزشمندی چون یتیم خانه ایران را فراهم کنیم که هویتمان را و بزرگانمان را بیشتر به ما می شناساند...