فوتبال زیبا یا فوتبال اقتصادی؟

دربی برگشت لیگ امسال تمام پیش بینی های اهالی فوتبال را برهم میزند. اما آنچه مشخص است تاریخ دربی بارها به ما یادآوری کرده بود که همیشه تیمی که در جدول جایگاه بالاتری نسبت به رقیب سنتی خود دارد، از پیش برنده نیست. حتی این مورد به یک قانون برای دربی سرخابی ها تبدیل شده است که تیم ضعیف تر در آن سال فاتح دربی می باشد.اما حکایت دربی هشتاد و چهارم با دیگر دربی ها کاملا متفاوت است.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، در این بازی دو تفکر فوتبالی کاملا متفاوت مقابل هم قرار گرفتند. پرسپولیس مدل برانکو تیمی تهاجمی است که فوتبال را سرعتی و بر اساس مالکیت توپ بازی میکند، اما در آن سوی میدان استقلال مدل منصوریان تیمی تهاجمی است که توپ را به حریف داده و جای آن فضا را در اختیار می گیرد. این دو تفکر چالش بزرگ فوتبال دنیا طی پنجاه سال اخیر است. فوتبال تهاجمی هلند یا فوتبال تدافعی ایتالیا؟؟ تیکی تاکای تیم های پپ گواردیولا یا دفاع ضد حمله های خوزه مورینیو؟؟ جالب تر آنکه برزیل با ارائه فوتبال تهاجمی پرافتخارترین تیم جام جهانی است، اما فوتبال تهاجمی هلند هنوز در کارنامه خود قهرمانی جام جهانی را ندارد. از آن سوی فوتبال تدافعی ایتالیا با چهار قهرمانی در جام جهانی بعد از برزیل پرافتخارترین تیم جهان است. در این مبحث دو تفکر وجود دارد. فوتبال زیبا و یا فوتبال نتیجه گرا؟؟ البته این دو تفکر ارتباط مستقیمی با قدرت تیم ها دارد. مثلا از تیمی مثل اوساسونا نباید انتظار داشته باشیم مقابل تیم های بزرگی چون رئال مادرید و بارسلونا با تفکرات هجومی به میدان بیاید. با این مقدمه به بازی روز جمعه بازمیگردم. استقلال مدل منصوریان با آگاهی از شرایط فنی تیم برانکو خود را آماده این بازی کرده بود. استراتژی مربی جوان آبی پوشان پایتخت در نیم فصل دوم کاملا با نیم فصل اول متفاوت است. علیرضا منصوریان برخلاف دوران موفق مربیگری در نفت تهران در نیم فصل اول به دنبال بازی تهاجمی بر اساس مالکیت توپ و ایجاد موقعیت روی دروازه حریف بود. فوتبالی که نه ابزار آن را در اختیار داشت و نه در شکل اجرایی توانست آن را در تیم خود پیاده کند. نتیجه چنین تفکری نتایج به دور از انتظار استقلال در نیم فصل اول است.
حال با شروع نیم فصل دوم علیرضا منصوریان دوباره به تفکرات خود در نفت تهران بازمی گردد. آنچه مشخص است مربی جوان استقلال فوتبال تدافعی براساس ضدحمله را در دستور کاری خود قرار میدهد. در چنین شرایطی جوانگرایی میتواند کمک بزرگی به کادرفنی استقلال کرده و آنها را به اهداف تاکتیکی خود برساند. حال استقلال ابزار لازم را با حضور جوانانی چون میلاد زکی پور، مجتبی حسینی، امید نورافکن، بهنام برزای، علی قربانی، فرشید اسماعیلی، محسن کریمی و کاوه رضایی را در اختیار دارد. چند عامل تاکتیکی در نیم فصل دوم، باعث موفقیت های تیم منصوریان شده است. حضور بازیکنان جوان باعث شده دوندگی تیم منصوریان به شدت افزایش یافته و پرس تیمی به بهترین شکل ممکن انجام شود. استقلال با حضور بهنام برزای، علی قربانی و کاوه رضایی که هر سه بازیکنان سرعتی هستند، پرس را از زمین حریف شروع کرده و اجازه بازیسازی را به مدافعان تیم مقابل نمیدهد. استقلال با حضور امید نورافکن و امید ابراهیمی، بازی هافبک های حریف را تخریب کرده و این دو بازیکن اجازه نمیدهند هافبک های حریف توپ را به مهاجمان برسانند. بازی فیزیکی که با خطاهای دو هافبک میانی همراه است باعث می شود سرعت حریف گرفته شده و از ریتم بازی خود خارج شود. در چنین شرایطی مدافعان حریف روی به بازی مستقیم آورده و در بخشی دیگر هافبک های حریف توپ را به کنارها برده و اقدام به ارسال از جناحین می کنند. حال این همان بازی مدنظر منصوریان است. حضور پادوانی و رابسون بلند قامت در قلب دفاع باعث می شود که تمام توپ های ارسالی هافبک ها و مهاجمان کناری حریف توسط این دو مدافع زده شده و توپ در اختیار شاگردان منصوریان قرار گیرد. حال امید ابراهیمی که جلوی دو مدافع میانی بازی میکند، بلافاصه بعد از دفع توپ آن را در اختیار گرفته و با باز کردن بازی و ارسال های بلند توپ را به کنارها فرستاده تا اینگونه ضد حمله استقلال آغاز شود. نظم تیمی در کنار حفظ آرامش و خونسردی کلید موفقیت برای ارائه چنین نمایشی است. خوزه مورینیو استاد این سبک از فوتبال است. این مربی پرتغالی توانست با همین سبک.بازی تیم های اینتر میلان و پورتو را قهرمان چمپیوز لیگ کند. جالب تر آنکه منصوریان در فصل گذشته با همین سبک بازی توانسته بود پرسپولیس هجومی برانکو را شکست دهد. اما پرسپولیس حکایت کاملا متفاوتی با استقلال دارد. از زمان حضور برانکو ایوانکوویچ، سرخپوشان پایتخت فوتبال را تهاجمی و بر اساس مالکیت توپ بازی می کنند
حضور محسن مسلمان، وحید امیری، مهدی طارمی، رامین رضائیان، فرشاد احمدزاده و سروش رفیعی باعث شده که سر مربی کروات پرسپولیس ابزار لازم برای ارائه چنین فوتبالی را در اختیار داشته باشد. در این میان نکته حائز اهمیت غیبت کمال کمیابی نیا است. پرسپولیس در غیاب این بازیکن مشکلات زیادی در فاز دفاعی دارد. شماره یازده قرمزپوشان پایتخت تنها عنصر جنگنده تیم برانکو در میانه میدان بوده و با دوندگی خود تمام فضاهای خالی پشت دو هافبک دیگر را پوشش میدهد. کمال کمیابی نیا نقشی به مانند سرجیو بوسکتس در بارسلونا و کاسیمیرو در رئال مادرید را بازی میکند. آنچه مشخص است در تیم هایی که فوتبال را بر اساس مالکیت توپ بازی می کنند یک سوم میانی بسیار تعیین کننده بوده و ساختار فنی آن تیم بر پایه هافبک ها شکل میگیرد. در این میان هافبک دفاعی عامل اصلی بالانس در فاز دفاعی و تهاجمی چنین تیم هایی است.
حال اشتباه برانکو درست در همین مبحث به وجود آمده است. حضور حسین ماهینی در پست هافبک دفاعی باعث برهم خوردن نظم تیمی و وحدت تاکتیکی تیم برانکو شده است. حضور بازیکنانی چون فرشاد احمدزاده و رامین رضائیان در کنار حسین ماهینی در پست های غیر تخصصی کاملا باعث کاهش سطح فنی تیم برانکو شده و این جا به جایی ها عامل اصلی شکست پرسپولیس در دربی هشتاد و چهارم است. کافیست نگاهی به بازی های تیم استقلال داشته باشیم. آنچه مشخص است اکثر حملات تیم منصوریان از جناح راست شکل گرفته و برنامه ریزی می شود. در چنین شرایطی حضور فرشاد احمدزاده در جناح راست مانند دادن یک هدیه جذاب به این تیم است. در بازی روز جمعه آرایش تیمی شاگردان برانکو فقط پانزده دقیقه شکل خود را از دست داد، اما همین زمان برای استقلال مدل منصوریان کافی است. حضور حسین ماهینی در پست هافبک دفاعی نتها در فاز دفاعی مشکلات زیادی را ایجاد کرده بود، بلکه تاثیر مستقیم در بازی محسن مسلمان و سروش رفیعی داشته و کیفیت فنی تیم برانکو در فاز تهاجمی را به شدت کاهش داده بود. اما خود کرده را تدبیر نیست. تغییرات در ترکیب و جا به جایی بازیکنان آن هم در دربی چیزی جز دست کم گرفتن حریف از سوی کادر فنی سرخپوشان نیست. گرچه پرسپولیس به لحاظ فنی تیم برتر میدان بود اما با ترکیب مورد علاقه منصوریان به میدان آمده و فوتبال مدنظر این مربی را بازی کرد. استقلال با هدف برهم زدن نظم تیمی و شکل بازی پرسپولیس خود را آماده دربی کرده بود و کادرفنی سرخپوشان با ترکیبی که روانه میدان کرد آنها را به هدف خود رساند. شاید ترکیب سید جلال حسینی و محمد انصاری در قلب دفاع در کنار حضور حسین ماهینی در جناح چپ و صادق محرمی در جناح راست می توانست ترکیب ایده آل تری باشد. حال خط هافبک هم می توانست با حضور محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده و سروش رفیعی شکل بگیرد. در چنین شرایطی تیم برانکو حداقل هماهنگی تیمی خود را در فاز تهاجمی از دست نداده و سه هافبک این تیم می توانستند با شرح وظایف منطقه ای عملکرد تیم در فاز دفاعی تیم را بهبود بخشند. مگر حضور سه هافبک تهاجمی شرایط را بدتر از این میکرد؟؟ اما نکته بعدی عملکرد مهاجمان دو تیم است. جایی که مهاجمان استقلال از جمله کاوه رضایی از تک موقعیت ها استفاده کرده و در آن سوی میدان مهاجمان پرسپولیس بخصوص مهدی طارمی موقعیت های این تیم را تبدیل به گل نکردند. دربی بازی موقعیت ها بوده و هر تیمی که از موقعیت های خود نهایت استفاده را ببرد، تیم پیروز میدان است. در پایان باید گفت تیم برانکو براساس آمار تیم برتر میدان است اما برتری فنی لازمه پیروزی یک تیم در دربی نیست.
گزارش : فواد خراباتی