بودجه میلیاردی تقدیم به فوتبالیست های وطنی

هاشم رسایی فر - از سومین و آخرین باری که تیم ملی فوتبال ایران قهرمانی در جام ملت های آسیا را جشن گرفت ۳۶ سال می گذرد.
عنوانی که ایرانیان فوتبال دوست هنوز که هنوز است از پس آن روزگاران، فقط حسرت آن را خورده اند و ۴ سال به ۴ سال این آرزویشان تمدید شده است.

آخرین حضورمان در رقابت های فوتبا ل المپیک هم به سال ۱۹۷۶ مونترال کانادا برمی گردد.

در این ۳ دهه میلیاردها تومان از پول بیت المال در شکم سیری ناپذیر هیولای فوتبال ریخته شده تا بلکه ملی پوشان کشورمان جام قهرمانی آسیا را بالای سر ببرند ویا در المپیک جواز حضور یابند.

یادمان نرود با این همه ریخت و پاشی که در این رشته و حواشی آن شده نتوانسته ایم طلسم حدود ۴ دهه بی جام ماندن فوتبال ایران در آسیا را بشکنیم چه بسا که این طلسم برای سال های آینده در صندوقچه آرزوهایمان باقی بماند.

فرض را براین می گیریم که همه چیز بروفق مراد پیش رود و فوتبال ایران در نزدیک ترین تورنمنت جام ملت های آسیا در آینده جام قهرمانی را به دست آورد که البته با شرایط فعلی فوتبال کشورمان چندان هم نمی توان به آن دل بست اما اگر هم قهرمانی در جام ملت های آسیا را برای ایران کنار بگذاریم بعد از حدود ۴۰ سال فوتبال ایران توانسته آن هم در جمع آسیایی هایی که جایی در فوتبال جهان ندارند به این افتخار دست یابد.

یکشنبه شب گذشته میلیون ها ایرانی ورزش دوست، شکسته شدن طلسم ۴۰ ساله مدال نگرفتن کشتی گیران فرنگی کشورشان را جشن گرفتند، راستی چند میلیون هزینه این چنین قهرمان نابغه ای شده است.

جای دوری نرویم، قراردادهای همین فصل دوازدهم لیگ برتررا که مرور کنیم به این واقعیت خواهیم رسید ارقام نجومی بعضی از فوتبالیست های به اصطلاح حرفه ای کشورمان برای یک فصل ، هیچ اشتراکی با درآمد برترین ورزشکار سال های اخیر ورزش کشورمان ندارد.

به جرأت می توان گفت سوریان در بهترین شرایط و با درنظر گرفتن پاداش قهرمانی اخیرش در المپیک لندن (۲۰۰سکه) تمام عایدی از دنیای حرفه ای ورزش داشته حتی یک پنجم از رقم قرارداد میلیاردی برخی از فوتبالیست ها هم نمی رسد.

تا حالا فکر کردید با پول قرارداد یک بازیکن میلیاردی فوتبال، چند حمید سوریان می توان ساخت که نه در آسیا بلکه در تمام دنیا آقایی کنیم که نه تنها حسرت کش نشویم بلکه پرچممان برفراز قله های افتخار بالا رود. البته داستان برای وزنه برداری و تکواندو هم همین است و می شود با هزینه ای اندک افتخاراتی جهانی به نام خود ثبت کرد.اما چه سود که گوش شنوایی نیست!