در پاسداشت روز معلم

من معلم نیستم، اما با یک معلم، سرد و گرم روزگار را چشیدم و لمس کردم. از نزدیک دیدم که دانسته هایش را با چه ذوق و شوقی در اختیار دانش آموزانش می گذاشت و هیچ لذتی بالاتر از این برایش نبود. هرگز فراموش نمی کنم که قبل از طلوع آفتاب از خواب بیدار می شد و در سرما و گرما، با اتوبوس یک مسافت طولانی را طی می کرد تا خودش را شهر به بخش کوچکی به نام اشترینان برساند تا مبادا در سر کلاس درس دیر حاضر شود و درس بچه ها عقب بیفتد. هیچ گاه فراموش نمی کنم که با چه انگیزه ای در کلاس حاضر می شد برای آموزش بچه هایی که ذوق یادگیری درس فیزیک را داشتند. یادش بخیر چه دانش آموزان باهوش و زرنگی بودند.
به عقیده او، معلم فقط یک معلم کلاس درس نباید باشد. کمک به رفع مشکلات دانش آموز در هر زمینه ای حتی مشکلات عاطفی یا خانوادگی هم باید در خاطرش باشد. همیشه سعی می کرد یک رابطه ی سالم و هدف دار بین خود و دانش آموزانش برقرار کند و وقتی می توانست گره ای از مشکلات دانش آموزانش باز کند خیلی خوشحال می شد. معلمی، یک شغل و حرفه نیست. یک هنر و ذوق است. یک توانمندی است که در وجود هر کسی دیده نمی شود. معلم به معنای واقعی از جوهره ی وجود خود می گذرد تا الفبای عشق و دوستی محبت را به دانش آموزانش بیاموزد. به دانش آموزانش درس انسانیت و انسان بودن را می آموزد. انسانی که مملو از آگاهی و علم و دانش است.
سالهای طولانی از عمر یک معلم می گذرد و روز و شب در پی هم می آیند و می روند تا نظاره گر شکفته شدن دانش آموزان باشد. هر درسی که در مدرسه تدریس می شود... دیکته، تاریخ، فیزیک، ... باری از اطلاعات علمی در آن نهفته است. ناگفته نماند داشتن علم به تنهایی ارزش و هنر ندارد. زمانی این علم ارزش دارد که ما آن را به دیگران آموزش دهیم. چگونه می توانیم زحمت های یک معلم را فراموش کنیم که گچ سفید در دستانش و پاسیده شدن انگشتانش را ببینیم. نمی دانم کدامین جمله را برای توصیف محبت هایش بنویسم. هر روز ما روز معلم است و به بزرگی نام معلم هرگز و هیچوقت زحمتهای این عزیزان را فراموش نمی کنیم و یادشان را همیشه گرامی می داریم.