تناقض های کارنامه سیاه و سفید وزیر ورزش

خیلی از اهالی ورزش و حتی غیرورزشی ها معتقدند که دولت ها بعد از گرفتن مجوز از مردم برای شروع فعالیت چهار ساله شان، انتخاب رئیس وقت سازمان تربیت بدنی و وزیر امروز ورزش را جزو اولویت های خود نمی دانند.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، این عده، انتخاب های بدون فکر و رد کردن های پیاپی از سوی مجلس شورای اسلامی را دلیل اعتقاد خود می دانند، اتفاقی که در دولت اخیر هم بار دیگر تکرار شد و بعد از انتخاب چند وزیر و عدم گرفتن رای اعتماد از مجلس، درنهایت محمود گودرزی برای این پست رای اعتماد گرفت و کار خود را آغاز کرد.
او وزیر حوزه ای شد که برخلاف دیگر خرابی ها و ویرانی های دولت قبلی، به لحاظ نتیجه گیری بد عمل نکرده بود و یکی از بهترین عملکردها را در المپیک 2012 لندن داشت.
جامعه ورزش در ابتدا استقبال خوبی از وزیر جدید داشت و دلیل آن هم سابقه علمی و ورزشی گودرزی بود که انتظار می رفت با حضور او شرایط بهتری به نسبت گذشته بر ورزش حکمفرما شود.
*کلاف سردرگم خصوصی سازی سرخابی ها
داستان تکراری خصوصی سازی دو باشگاه پرطرفدار پایتخت، یکی از مواردی بود که در همان روزهای نخستین کار گودرزی در وزارت ورزش مطرح شد. بحثی که البته از دولت قبلی استارتش خورده بود و هزینه های سرسام آوری که دو باشگاه به دولت تحمیل می کردند دولت و مجلس را به این سو کشانده بود که زمینه های خصوصی سازی سرخابی ها فراهم شود تا به این شکل هم شاهد ایجاد مدیریت بهتر دو باشگاه و همچنین کاستن بار هزینه ها از دوش دولت باشیم.
در نگاهی گذرا هم خصوصی سازی به نفع دو باشگاه بود و همه دوست داشتند زودتر این اتفاق رخ دهد. طرفداران بی شمار سرخابی ها انتظار داشتند که قفل مشکلات جدی و بی تدبیری های مدیران گذشته در دو تیم در سال های اخیر، با کلید تدبیر و امید دولت روحانی و نماینده ریاست جمهوری در وزارت ورزش باز شود.
مجلس نیز بر تسریع این روند تاکید داشت. در آغاز کار هم همه چیز خوب پیش می رفت. قرار بر این شد که کمیته ای در کوتاه مدت تشکیل شود که شرایط کار برای واگذاری دو تیم به بخش خصوصی را فراهم کند. امیررضا خادم قهرمان سرشناس سابق کشتی هم نماینده تام الاختیار وزارت ورزش در امر واگذاری دو تیم شد، وزیر به امیر خادم حکمی داد که در آن آورده شده بود: «انتظار دارم با مد نظر قرار دادن قوانین و مقررات و با هماهنگی نهادها و سازمان های ذیربط ضمن شفاف سازی مسائل مالی این دو باشگاه و ارائه صورت های مالی حسابرسی شده توسط حسابرس و بازرس قانونی و منتخب مجمع (سازمان حسابرسی) نتیجه را به اینجانب گزارش دهید» همه این اقداماتی که از آن صحبت می شد نوید روزهای خوب را برای دو تیم می داد و به نظر می رسید این بار عزمی جدی برای انجام کار وجود دارد که سال های سال است به دلیل تغییر پیاپی مدیریت، از روزهای اوج خود فاصله گرفته اند و این امر نیز موجب تکدر خاطر هواداران شان شده است.
گودرزی همچنین یکی از موارد مبهم در دو باشگاه پرسپولیس و استقلال را «قراردادها و ارقام نجومی در فوتبال ایران» عنوان کرده بود که قطعا ریشه آن به دو باشگاه سرخابی بازمی گشت و طبیعتا اصلاح قراردادها در این دو باشگاه در نهایت در کل لیگ برتر فوتبال ایران ساری و جاری خواهد شد. عدم ثبات در مدیریت دو باشگاه تهرانی و نیاز آنها به کمک های دولتی برای گذران اقتصادی شان، باعث شده بود که در آن زمان وضعیت اسفباری از نظر مالی بر دو باشگاه حاکم باشد، وزیر نیز بدهی پرسپولیس را بیش از 60 میلیارد تومان و بدهی استقلال را حدود 40 میلیارد تومان عنوان کرده بود.
در همین راستا همواره تاریخ هایی به عنوان ضرب الاجل برای واگذاری دو باشگاه اعلام می شد، اما روزهای موعود هم می رسید و باز هم خبری از واگذاری سرخابی ها نمی شد.
بعد از اینکه سازمان خصوصی سازی چهار بار مزایده سهام دو باشگاه را در دستور کار خود قرار داد که همه آنها نیز بی نتیجه بود، سرانجام وزیر اقتصاد آب پاکی را روی دست همه ریخت که واگذاری سرخابی ها از روش مزایده از دستور کار دولت خارج شده است. این درحالی بود که بحث خصوصی سازی در کنار دیگر مشکلات دو باشگاه، حاشیه های فراوانی را برای آنها ایجاد کرده بود. در واقع پیگیری بحث خصوصی سازی پرسپولیس و استقلال در دولت یازدهم علاوه بر اینکه راه به جایی نبرد، بیشتر از قبل بر ابهامات و مشکلات افزود.
بنابراین کار خصوصی سازی دو باشگاه به جایی نرسید و هم اینکه به کلافی سردرگم تر از قبل تبدیل شد.
*حاشیه های ناتمام و برخورد دوگانه با موضوع بازنشسته ها و دوشغله ها
بی تدبیری های وزارت ورزش در مورد وضعیت دو باشگاه محبوب پایتخت تنها در خصوص پرونده ناتمام واگذاری ختم نشد و تا امروز هم همچنان حاشیه ها وجود دارد. درگیری رسانه ای شدید وزیر ورزش و بهرام افشارزاده که در روزهای گذشته به بحث شماره یک فوتبال ایران تبدیل شده است نیز یکی دیگر از این موارد است.
درواقع با وجود برنامه ای که از ابتدای فعالیت وزارت گودرزی برای پایان دادن به موضوع خصوصی سازی دو باشگاه تهرانی در موردش صحبت شد، نه تنها تا امروز پیشبردی در کار ایجاد نشده بلکه بر حاشیه ها نیز بسیار افزوده شده است.
در کنار بحث واگذاری سرخابی ها، یکی دیگر از مواردی که از همان ابتدا باید در دستور کار وزارت ورزش قرار می گرفت موضوع بازنشسته ها و دوشغله ها در ورزش بود، بحثی که البته به گواه تصمیمات و عزل و نصب ها، از سوی وزیر ورزش برخوردی متناقض با آن شده است و تصمیمات به نوعی بوده که همواره پاردوکسی در این خصوص احساس شده و همچنان دوشغله ها و بازنشسته هایی در ورزش ایران مشغول کارند درحالیکه گاهی به دلیل مخالفت با وزیر و اختلاف نظر، یک مدیر به بهانه بازنشستگی و دوشغله بودن از پستی برکنار می شود.
*حرف های ضدونقیض در داستان کارلوس کی روش
یکی دیگر از برخوردهای عجیب وزیر ورزش دولت یازدهم مربوط به کارلوس کی روش بود. یک جستجوی کوتاه در اظهارنظرات چند سال وزارت گودرزی در مورد سرمربی پرحاشیه تیم ملی فوتبال، نشاندهنده اتخاذ یک رویه منطقی و اصولی در مورد این مربی و حاشیه های تمام نشدنی اش نیست و در این خصوص شاهد اظهارات ضدونقیضی از سوی وزیر ورزش بوده ایم. اظهاراتی که البته کی روش پرتغالی که هیچ صحبت و انتقادی را در مدت حضورش در ایران بی جواب نگذاشته، چند بار وزیر و سرمربی تیم ملی فوتبال را رودرروی هم قرار داده و رابطه وزارتخانه با موضوع کی روش را به معادله ای چند مجهولی در سال های اخیر تبدیل کرده است.
وزیری که می گوید: «یک فرد بیگانه، مربیان و بازیکنان ما را تحقیر می کند. ما کارفرما هستیم و اوکارگر ماست، اما همه چیز برعکس شده و انگار ما کارگر او هستیم و او کارفرماست» البته این صحبت و واکنش کی روش باعث شد که او این بار بگوید: «من در مورد کی روش حرفی نزدم و نگفتم کارگر چه کسی هست، و اسمی نبردم، شما تحقیق کنید ببینید اسم بردم یا نه.»
او بعد از پیروزی تیم ملی فوتبال برابر عمان در فروردین ماه سال جاری هم گفته بود: «ما از فدراسیون فوتبال حمایت می کنیم و امیدواریم فدراسیون هم تصمیم درستی بگیرد تا آنچه به صلاح این ورزش است رقم بخورد. کی روش هم با فدراسیون فوتبال ایران قرارداد چهار ساله دارد و باید بماند و کارش را انجام دهد.»
در موضوع بی کیفیت بودن لباس های تیم ملی که از سوی کی روش رسانه ای شد نیز وزیر اعلام کرده بود: «لباس های تیم ملی مشکل ندارد و این کی روش است که مشکل دارد» و البته این بار هم گفته شد که از صحبت های وزیر ورزش بد برداشت شده است.
از این دست تناقضات در گفته ها و برخورد وزیر با موضوع کی روش به کرات دیده شده است.
*انتقاد از فضای غیرالمپیکی و نامه نگاری رسول خادم با ریاست جمهوری
فضای غیرالمپیکی ورزش ایران در یک سال منتهی به المپیک ریو نیز از دیگر مواردی بود که اعتراض بسیاری از ورزشکاران، مربیان و حتی روسای فدراسیون ها را به همراه داشت. یکی از همین نمونه ها که به لحاظ جایگاه، خیلی سروصدا به پا کرد، رسول خادم بود که به دلیل اختلافاتش با وزیر ورزش، اسفند ماه سال گذشته، درست 6 ماه مانده به المپیک، طی دو نامه به رئیس جمهوری خواستار توجه بیشتر دولت به المپیکی ها شد، رسول خادم مدیری است که کشتی را در سال های اخیر به خودکفایی اقتصادی رسانده و برخلاف روسای دیگر این فدراسیون، بار مالی چندانی را به دولت تحمیل نکرده است. او به واسطه عقد قرارداد با اسپانسرها، برخلاف سال های گذشته، هیچ اعزام بین المللی و مسابقه ای را به دلیل مشکلات مالی لغو نکرده است، اتفاقی که برای ورزش اول ایران به لحاظ مدال آوری خیلی خوب و قابل تقدیر بوده است.
نامه نگاری مستقیم رسول با ریاست جمهوری، امری خوشایند برای وزیر نبوده و شاید اگر میدان مهم المپیک در پیش نبود، این موضوع یک برکناری پر سروصدای دیگر را در ورزش ایران به همراه داشت.
این اتفاق در حالی رخ داد که هنوز اهالی کشتی، برخورد لفظی امید نوروزی و وزیر ورزش در اردوی تیم ملی را فراموش نکرده بودند.
گوش شکسته ها که بعد از گرفتن رای اعتماد گودرزی از مجلس، امیدوار بودند به دلیل سابقه وزیر در کشتی، او به اندازه ای که توقع می رود به این رشته توجه داشته باشد، چندی که گذشت ناامید شده و حتی در بسیاری موارد از منتقدان سرسخت وزارت ورزش بودند.
*واکنش ها به حد ورزش ایران و فرار رو به جلوی وزارت ورزش
در روزهای برگزاری بازی های المپیک تابستانی 2016، زمانی که رشته های کم امید ایران یکی پس از دیگری با ناکامی به کار خود در ریو پایان می دادند، وزیر اظهارنظر عجیب دیگری هم داشت. او در مصاحبه ای وقتی در مورد ناکامی ها مورد سوال قرار گرفت، چنین عنوان کرد که «من قبلا هم گفتم که میانگین مدال های ما 4 مدال بوده است. آن موقع به من گفتند تو توقع زدایی می کنی یا بدبین هستی. در 15 دوره المپیک که ما حضور داشته ایم 60 مدال کسب کرده ایم که میانگینش عدد 4 است. در دوره قبلی 12 مدال به دست آوردیم که استثنا بود... به هر حال این اندازه ورزش ماست.»
گرچه بعد از گفته وزیر، روند مدال آوری ورزشکاران ایران در برزیل آغاز شد، اما خیلی ها نسبت به این گفته وزیر که حد ورزش ایران همین است، واکنش نشان دادند و آن را فرار رو به جلوی وزارت ورزش عنوان کردند.
جوانانی که می توانند از هیچ برای خود مدال المپیک بسازند، با کمترین امکانات بهترین نتیجه را بگیرند، ورزش ایران را صاحب مدال های رنگارنگ کنند، قطعا حدشان این نیست که وزیر می گوید، بلکه بی توجهی ها و مغفول ماندن مقوله مهم ورزش در دعواهای سیاسی، باعث می شود که چنین میانگینی به ثبت رسیده باشد، وگرنه همین جوانان در المپیک لندن معادلات را شکسته و فقط در یک رشته (کشتی فرنگی) موفق به کسب سه مدال طلای المپیک شده اند، رشته ای که به دلیل همین بی توجهی ها در المپیک ریو جزو ناکام ترین ها بود و تنها به دو مدال برنز اکتفا کرد.
*ماجرای درگیری لفظی با ساره جوانمردی و عدم استقبال از قهرمانان پارالمپیک
یکی دیگر از اتفاقات غیرقابل قبول از سوی وزارت ورزش، عدم استقبال از پاراالمپیکی های افتخارآفرین بود، بازگشت بی سروصدای ساره جوانمردی که برای اولین بار در تاریخ المپیک و پارالمپیک ایران، صاحب دو مدال طلا در یک دوره مسابقه شده بود و همچنین سیامند رحمان که با رکوردی استثنایی و دست نیافتنی (با 75 کیلو اختلاف رکورد با نفر دوم) موفق به کسب مدال طلای دسته فوق سنگین رقابت های وزنه برداری پارالمپیک ریو شده بود، تنها با این جمله وزیر مواجه شد که: «مشکل اعلام تاریخ بود وگرنه نه تنها این آمادگی وجود داشت که هم خودم و هم همکارانم از این قهرمانان استقبال کنیم... ساره جوانمردی دختر عزیز ماست، برای این کشور و این ملت افتخارآفرینی کرده، دو طلا به این مردم هدیه داده و تمام تلاشش را به کار گرفته تا کشورش سربلند باشد.»
حمایت وزیر از ساره جوانمردی هم در حالی صورت گرفت که پیش از آن از برخورد لفظی وزیر با این قهرمان پرده برداشته شده بود.
دارنده دو مدال طلای پارالمپیک ریو در این باره گفته بود: «من در مسابقات آسیایی دو طلا گرفتم، آنجا یکی از خبرنگاران از من سوال کرد که حالا که دو تا طلا گرفتید پاداش تان چگونه است؟ من هم گفتم بستگی به نظر ریاست محترم جمهوری و وزیر ورزش دارد. از آنجا که برگشتیم دکتر گودرزی جمله ای گفتند که با حرف های من سنخیت نداشت، من توضیح دادم برای شان و همان جمله وزیر ورزش «حالا برای ما لُغُز می خوانی!» رسانه ای شد. در این میان رسانه های شیطنت کردند و این همچنان ادامه دارد و بعد از ریو وقتی استقبالی صورت نگرفت این ماجراها تکرار شد. ولی من همینجا اعلام می کنم که دکتر گودرزی را دوست دارم و برای شان احترام قائلم.»
اینجا بود که بار دیگر داستان برخورد وزیر با امید نوروزی قهرمان المپیک 2012 لندن در اردوی تیم ملی فرنگی در ذهن ها تداعی شد.
*عدم رضایت از کارنامه ورزشی دولت یازدهم
اگر بخواهیم در کارنامه بیش از سه ساله وزیر ورزش دقیق شویم، باز هم با موارد و تناقضات و ابهامات زیادی در رشته های مختلف از جمله جودو، فوتسال، فوتبال و... مواجه می شویم که ما به گوشه ای از آنها اشاره کردیم.
حالا کار به جایی رسیده که این روزها بسیاری از کارشناسان و بزرگان ورزشی معقدند دولت تدبیر و امید در بخش ورزش هرگز توقعات را برطرف نکرده است و حتی پیش از اعلام رسمی گودرزی در مورد نماندنش در وزارت ورزش، خیلی ها لزوم تغییر وزیر ورزش در دوره چهار ساله دوم دولت روحانی (البته در صورت رای آوردن مجدد دولت تدبیر و امید) را مطرح کرده بودند.
به هر شکل دولت یازدهم در بخش ورزش هنوز نتوانسته انتظارات را برآورده سازد و این درحالی است که به دلیل علاقمندی بخش عمده ای از جامعه به این حوزه و همچنین نقش ورزش و موفقیت های آن در سالم سازی روح و روان جامعه، بازنگری دولت بر حوزه ورزش و اهمیت دادن به مدیریت و اداره آن در کنار بحث های کلان را می طلبد.