تحقیرشدگی در چارچوبهای خودساخته

در روزهای گذشته دو رخداد مهم در کشور و نحوه مواجهه دولت و جامعه با آن، نشان از بلاتکلیفی و گرفتار آمدن در چارچوبهای خودساخته و ساختارهای سخت ذهنی و عینی در ایران دارد. گرچه پدیده های مشابه و فراوان در همه حوزه های اقتصادی و فرهنگی دیده می شود ولی دو رخداد جاری نمونه بارز این معضلات است، یکی پیروزی تیم ملی ایران بر عراق و راهیابی ایران به جام جهانی 2022دوحه قطر و بحث‌های پیش آمده برای حضور زنان ایرانی در ورزشگاه‌ها و فشار فیفا  و دیگری موضوع مذاکرات برجامی در وین و منتهی شدن این مذاکرات با گفتگوی مستقیم با آمریکا. 
به توجه به اینکه بحث حضور زنان در ورزشگاه در دولتهای نهم و دهم شکل گرفت ولی در سال  ۹۸ مجددا مطرح شد و حدود ۳ هزار نفر از زنان در دولت قبل در بازی ایران و کره حضور یافتند. بحث های زیادی از فشار فیفا برای حضور زنان در ورزشگاه مطرح است و مسئولین فوتبال به صورت رسمی رد یا تایید نکرده اند. هرچند از آنجایی که ابهامات زیادی در خصوص فروش بلیت بازی اخیر وجود دارد و  برخی  رسانه ها حضور اقلیت خانم‌ها در ورزشگاه را به صورت گزینشی مطرح کرده اند. در هر صورت پس از مدت‌ها استادیوم آزادی شاهد حضور بانوان بود و این اتفاق به سبب ناگزیری و با فشار بر دولت از سوی فیفا نشانه  مثبتی است. از سویی دبیر کل فدراسیون فوتبال در ماه گذشته  با اشاره به حضور بانوان در ورزشگاه‌ها و تدوین طرحی در این زمینه گفته است : طرح ورود بانوان به ورزشگاه به مجلس ارائه شده است که با تصویب این طرح حضور بانوان در ورزشگاه‌ها آزاد می‌شود.
نکته مهم این است که مطالبه ای مهم و جدی که مرتبط با نشاط اجتماعی بانوان است و حداقل نیمی از افراد جامعه را در بر میگیرد و موانع شرعی و حقوقی ندارد  چرا باید اینگونه با سختی و تاخیر و با فشار نیرویی خارجی به صورتی نمادین پاسخ داده شود. چنانچه پیرو آزادی های اجتماعی که در مفاد قانون اساسی تصریح شده از ابتدا تمهیداتی برای حضور زنان در ورزشگا هها در نظر گرفته می شد در بلند مدت همانند بسیاری از معضلات اجتماعی فرهنگ سازی شده و  اکنون این مسئله اینگونه پیچیده نبود. مهم تر اینکه چرا نمایندگان مردم  نباید  در این ماجرا بصورت داوطلبانه از حقوق ورزشکاران و ورزش دوستان صیانت کنند. شایسته نیست خودمان  در درون خانه مسئله را حل و فصل کنیم تا اینکه نیرویی خارج از مرزها به هواخواهی از بانوان و جوانان طرفدار  فوتبال  برآیند و موجب شرمساری و تحقیر دولت و سازمانهای ورزشی شود؟ سویه دیگر این مسئله این است که جامعه به این باور می رسد که برای احقاق حقوق شهروندی نمی تواند به شخص یا نهادی در داخل امیدوار باشد و برای پیگیری آزادیهای اجتماعی خود باید نگاهی به خارج از مرزها داشته باشد و از نهادهای بین المللی استمداد کند.
موضوع دیگر در این راستا که تحقیر شدن ملت ایران را به تصویر کشیده است شیوه ای است که دولت در سیاست خارجی و مذاکرات برجامی در وین در پیش گرفته است. از هنگام روی کار آمدن دولت جدید در آمریکا و شروع مذاکرات، سیاست ایران مذاکره غیر مستقیم با ایالات متحده آمریکا است این رویه برای تنبیه و تحقیر آمریکا و در ادامه سیاست استکبار ستیزی است. در واقع نزدیک به یکسال از این مذاکرات گذشته و تیم مذاکره کننده ایران هیچ دستاورد مطلوبی پیش رو ندارد. در نهایت به این نتیجه رسیده ایم که باید بصورت مستقیم مذاکره کنیم تا موانع برداشته شود و نتیجه محور باشد. مواضعی که ایران در این گفتگوها داشته و مسیری که در پیش داشته است  نهایت به جایی رسیده است که علاوه برای فرصت سوزی و تحمل ضرر و زیان هنگفت  تحریم برای نتیجه بخش بودن باید از آن مواضع و شعارهای اولیه خود کوتاه آمده و به مذاکره مستقیم تن دهد. در این شرایط سوال بزرگی افکار عمومی را آزار می دهد و آن اینکه چرا باید بدون دور اندیشی و فقدان راهبرد باشیم و  اینگونه در ساختار های خود ساخته دولت و جامعه ایران تحقیر شود؟