چرا دیگر از علی و نهج البلاغه حرفی نیست؟

در این ماه مهمانی خدا، همچون روزه گیری، وظیفۀ شرعی، انقلابی، دینی و ملّی خویش می دانم که از حاکمیّت که در رأس امور است و قدرت و حکومت را انحصاراً در دست دارند درخواست کنم که به مقتضای آیۀ شریفه " لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلا " به توصیه ها، پیشنهادات و نظرات و دغدغه های کسانی که دلسوزانه نمی خواهند جامعۀ اسلامی ایران، که بفرمودۀ مولا علی:" مسلمانان تلاش کنید تا جامعۀ اسلامی لباس ذلّت نپوشد" ،دچار فشار معیشتی و ذلّت و خواری و عقب ماندگی شود و ملّت ایران به فلاکت و ادبار دچار شود، گوش فرا دهند. آیا بهتر نیست آقایان اندکی در میان مردم به تحقیق و تفحّص بپردازند که هم علّت روزه خواری تعداد کثیری از آنان را بدانند و هم وضع و حال آنها را دریابند و هم ملاحظه فرمایند که مردم هر سرنوشتی را تحمّل کنند، در مسئولیّت اسلامی تلقی می نمایند که خواهان سعادت دنیا و آخرت آنها بوده و هست، تا دریابند که نقدها و توصیه های اشخاصی هم چون اینجانب منحصراً از موضع نگرانی عمیق نسبت به ایران، اسلام و انقلاب و کیفیّت زندگی هموطنان نازنین می باشد نه بیشتر.